Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ


ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Κονίτσης

Δεν θα σταθούμε τώρα στα βιογραφικά του στοιχεία τα οποία εύκολα κανείς μπορεί να τα βρει και να τα μελετήσει. Απλώς εδώ σημειώνουμε ότι γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 και εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 ως εξόριστος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ζώντας μια ζωή στην κυριολεξία μαρτυρική για την αγάπη και την δόξα του Χριστού. Θα προσπαθήσουμε όμως με δέος και συγκίνηση να εστιάσουμε σε ορισμένες βασικές πτυχές της αγίας του βιοτής και που αποτελούν κώδικες ορθής Πνευματικής πορείας, τόσο για τον καθένα πιστό, όσο κυρίως για τους ποιμένες και μάλιστα αυτούς που ευρίσκονται στις κορυφές της Εκκλησιαστικής διοικήσεως.
Α) Την άσκηση. Δεν ήταν ο ποιμένας που έζησε μέσα στον Εκκλησιαστικό πλούτο και στην Αυτοκρατορική χλιδή. Ούτε φυσικά έφερε στην ψυχή του παιδικά πλέγματα στερήσεων, που αν δεν προσέξει κανείς όχι μόνο δεν εξαλείφονται, αλλά προϊόντος του χρόνου, ολονέν και περισσότερον βασανίζουν αυτόν που τα φέρει, και που αν κατέχει εξουσία, παρουσιάζεται ως άλλος κοσμικός άρχοντας, με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για την Εκκλησία και την κοινωνία γενικώτερα.
Οι επιστολές του «Ιεραποστολή από την εξορία» ( που θα πρέπει να μελετηθούν απ’ όλους μας), αποτελούν ένα ευωδιαστό λιβανωτό στο θυμιατήριον της Ορθοδόξου Ιεραποστολής. Της πράξεως αυτής της Εκκλησίας η οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ. (Δυστυχώς από ορισμένους η Ιεραποστολή θεωρείται ως είδος πολυτελείας ή ακόμα χειρότερα από κάποιους άσχετους, ως Προτεσταντική πρακτική!). Αποδεικνύει λοιπόν ξεκάθαρα ο Ιερός Πατήρ ότι «άμα Χριστιανός, άμα Ιεραπόστολος» και αναδεικνύει τα ύψη της τελευταίας εντολής του κυρίου μας Ιησού Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...» ( Ματθ ΚΗ΄ 19).

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΕΝΑΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ



ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ,

ΕΝΑΣ ΣΚΑΠΑΝΕΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Αρ. Κωνστ. Μ. Κονταξόπουλος,

Δ/ντής Ιατρός Καρδιολόγος-Παθολόγος Ασκληπιείου Βούλας.
Όπως είναι γνωστό στους περισσότερους, ο Άγιος Βασίλειος αφού τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην πατρίδα του, την Καισαρεία της Καππαδοκίας και στην Νεοκαισάρεια, με τον πατέρα του, μετά πήγε στην Κωνσταντινούπολη για ανώτερες σπουδές και κατόπιν στην Αθήνα, οπού μαθήτευσε σε σοφούς διδασκάλους και εσπούδασε τα Ελληνικά γράμματα, την φιλοσοφία, την ρητορι­κή, την αστρονομία και την γεωμετρία. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε έδρα Ιατρικής στα Πανεπιστήμια, αλλά οι σπουδαστές μέσα στο μάθημα της Φι­λοσοφίας εμάθαιναν και ορισμένα στοι­χεία της Ιατρικής.
Δεν μπορούμε όμως να χαρακτηρίσουμε σαν γνώστη της Ιατρικής και ιατρό, κάθε σπουδαστή της Φιλοσοφίας του καιρού εκείνου. Όμως ο Άγιος Βασίλειος δεν αρκέ­στηκε μόνο σ' αυτές τις λίγες γνώσεις της Ιατρικής, αλλ' ασχολήθηκε πολύ και μ' αυτήν και έγραψε πολλά μέσα στα συγγράμματα του περί Ιατρικής. Ίσως το μεγάλο του αυτό ενδιαφέρον προς την επιστήμη του Ιπποκράτη, να ωφείλετο κατά ένα μέρος και στην κακή προσωπική του υγεία και την ασθένεια που τον καταταλαιπωρούσε σε όλη την βραχυχρόνια ζωή του. Το ιατρικό του όμως ενδιαφέρον δεν στάματα μόνο στα συγγράμματα, αλλά κορυφώνεται με την ίδρυση του πρώτου Δημοσίου Νοσοκομείου στον κόσμο, μέσα στην περίφημη πόλη της φιλανθρωπίας που αυτός είχε δημιουρ­γήσει, δηλαδή την «Βασιλειάδα». Και όχι μόνο ήταν ο ιδρυτής του πρώ­του Νοσοκομείου, αλλά έδειχνε και τε­ράστιο ενδιαφέρον για τους ασθενείς που νοσηλεύονταν σ' αυτό, ειδικά δε για τους λεπρούς, που τους περιεποιείτο και τους περιέθαλπε ο ίδιος προσωπικά. Μελετώντας τα συγγράμματά του καθώς και τις ομιλίες του, μπορεί κα­νείς να αντιληφθεί ότι κάθε φορά που του δινόταν η ευκαιρία να ασχοληθεί με ιατρικά θέματα ήταν όχι μόνο εγκυκλοπαιδικά κατατοπισμένος σ' αυτά αλλά ταυτόχρονα βαθύς γνώστης των επιστημονικών δεδομενών της εποχής του.
Ο Μέγας Πατέρας της Εκκλησίας μας που μερικοί τον αποκαλούν και Βασιλέα των Πατέρων, είναι ο πρώτος που ετόνισε την ανάγκη της προσω­πικής επαφής γιατρού και αρρώστου. Γι' αυτό πηγαίνει κοντά στον άρρω­στο, μελετά τα προβλήματά του, τον ενισχύει ψυχικά με μοναδικό σκοπό να τον θεραπεύσει. Η ανθρωπιστική ια­τρική είχε βρει από τότε στο πρόσωπο του τον ενσαρκωτή της. Η εφαρμογή της Ιατρικής της προσω­πικότητας, στην σύγχρονη ιατρική σκέ­ψη, θα πρέπει να θεωρεί σαν τον πρώτο θεμελιωτή των αρχών της τον Μέγα Βασίλειο, 16 ολόκληρους αιώνες πριν.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ PIRI REIS Ή ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ;


ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ PIRI REIS Ή ΕΞΩΓΗΙΝΩΝ;
Dr. CLIFFORD WILSON
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΝΤΑΙΝΙΚΕΝ - ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ-ΑΘΗΝΑ 1986
Καθένας που θα διαβάσει τα «Οχήματα των Θεών» θα καταλάβει αμέσως ότι ο συγγραφέας πηδάει από θέμα σε θέμα από πολιτισμό σε πολιτισμό, βγάζοντας παράλογα και αστήριχτα συμπεράσματα. Τα γραφτά του είναι κάτι σαν φιλολογικός λαβύρινθος. Έτσι, μια συστηματική ανάλυση της δουλειάς του είναι δύσκολο να περιορισθεί σε μερικά κεφάλαια. Σ' αυτό το κεφάλαιό επομένως θα ασχοληθούμε με μερικά μόνο θέματα, καθώς σε συντομία θα εξηγήσουμε, γιατί απορρίπτουμε σε κάθε συγκεκριμένο σημείο την υπόθεση που κάνει ο Πιρί Ρέις (Piri Reis) και ο Αρχαίος χάρτης του κόσμου

Λευκή και μαύρη μαγεία


Λευκή και μαύρη μαγεία
Ακραίες αποκρυφιστικές τεχνικές στο φως της Ορθοδοξίας

Κείμενο από το έντυπο
«Ορθοδοξία και αίρεσις» της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας, τεύχ. 62, Μάϊ. - Ιουν. 2009

Η μαγεία στον κόσμο της επιστήμης

Σε παλαιότερα τεύχη του εντύπου μας είχαμε αναφερθεί γενικά στο φαινόμενο του αποκρυφισμού και στις διάφορες μορφές του. Αποκρυφισμός είναι η πίστη σε απόκρυφες (=δαιμονικές) δυνάμεις και η χρήση απόκρυφων (=δαιμονικών) τεχνικών για την επαφή και προσέγγιση με αυτές τις δυνάμεις. Στις πιο ακραίες μορφές του ανήκουν και οι τεχνικές της λευκής και μαύρης μαγείας, με ευρύτατη εξάπλωση στην εποχή μας, παρά το γεγονός, ότι θεωρείται εποχή της τεχνολογίας και της επιστήμης. Λόγω ακριβώς της μεγάλης εξάπλωσης αυτών των τεχνικών, θεωρήσαμε σκόπιμο να αφιερώσουμε το τεύχος αυτό στο συγκεκριμένο πρόβλημα, απαντώντας σε ερωτήματα, όπως: Υπάρχουν μάγια στην εποχή μας; Τι δύναμη έχουν τα μάγια και μέχρι που εκτείνεται η επίδρασή τους; Υπάρχει καλή μαγεία εκτός από κακή; Σε τι διαφέρει η λευκή από τη μαύρη μαγεία; Τι συνέπειες έχει η ενασχόληση με τη μαγεία; Πως αντιμετωπίζει το φαινόμενο η Εκκλησία μας;
Προκαταβολικά οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι, έναντι του φαινομένου, εμφανίζονται συνήθως (ακόμη και μεταξύ ανθρώπων της Εκκλησίας) δυο ακραίες, εντελώς εσφαλμένες και διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους τοποθετήσεις. Η πρώτη δεν αποδέχεται καν την ύπαρξη της μαγείας. Θεωρεί πως ό,τι εμφανίζεται ως μαγεία αποτελεί είτε απάτη (κάποιοι εξαπατούν και εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους μέσω τέτοιων «τεχνασμάτων»), είτε τύχη (δυσάρεστα περιστατικά η μορφές κακού, που εμφανίζονται ως αποτελέσματα μαγείας, θεωρούνται απλώς ως προϊόντα τύχης η εκλαμβάνονται ως συμπτώσεις). Κατά τη δεύτερη άποψη, αντίθετα, κάθε κακό με φυσική συνήθως αιτία, εκλαμβάνεται ως αποτέλεσμα μαγείας, με συνέπεια να προκαλείται αδικαιολόγητος φόβος η ακόμη και πανικός μεταξύ των ανθρώπων. Τι ακριβώς είναι, όμως, η μαγεία;

Ύπαρξη και ουσία της μαγείας

Η ύπαρξη της μαγείας επιβεβαιώνεται από πραγματικά και ιστορικά δεδομένα. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό και πανανθρώπινο, είναι φαινόμενο που υπήρχε προ του Χριστού και συναντάται σε κάθε κοινωνία. Όλες σχεδόν οι πρωτόγονες θρησκείες έχουν έντονα μαγικό χαρακτήρα. Στην αρχαία Ελλάδα η θέση του μάγου (μάντη) ήταν ιδιαίτερα τιμητική. Το ίδιο συνέβαινε και σε άλλους λαούς της αρχαιότητας. Η Καινή Διαθήκη αναφέρεται σε περιπτώσεις μάγων της εποχής, όπως ο Σίμων (Πράξ. 8,9-24), ο Ελύμας (Πράξ. 13,8), η «μαντευομένη» των Φιλίππων (Πράξ. 16, 16) κ.α. Η Παλαιά Διαθήκη μαρτυρεί σαφώς για την ευρεία διάδοση του φαινομένου (Εξοδ. 7, 10-12). Στον Μεσαίωνα είχε προσλάβει τεράστιες διαστάσεις στην Ευρώπη και αλλού. Ακόμη και σήμερα σε πρωτόγονες φυλές της Αφρικής ο μάγος του χωριού συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες τις εξουσίες: είναι ο «ιερεύς», ο «πρόεδρος», ο «ιατρός», ο «δικαστής», ο άνθρωπος στον οποίο καταφεύγουν οι πάντες για τη «λύση» όλων των προβλημάτων τους. Ο μάγος αυτός ενδέχεται να είναι και ένα μικρό παιδί! Στην εποχή μας οι διαστάσεις της μαγείας μεταξύ των πολιτισμένων λαών πιστοποιούνται από την πληθώρα αναφορών για μάγους, μέντιουμ, μελλοντολόγους, αστρολόγους κ.λ.π. σε περιοδικά, εφημερίδες και μέσα ενημερώσεως (τηλεόραση), από τη συνεχώς αυξανόμενη εκδοτική παραγωγή αποκρυφιστικών βιβλίων, που έχει κατακλύσει την εκδοτική αγορά, και ιδιαίτερα από την ευρύτατη χρήση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων, όπως το διαδίκτυο (internet). Πρόκειται για ολόκληρο κύκλωμα αποκρυφισμού, που διακινεί τεράστια χρηματικά ποσά από εκμετάλλευση συνανθρώπων μας. Στον εξωχριστιανικό χώρο η μαγεία αποτελεί συνήθως προσπάθεια του ανθρώπου να ελέγξει άγνωστες (απόκρυφες) η «θεϊκές» δυνάμεις, θέτοντάς τες στην υπηρεσία του. Οι αγνοούντες τη χριστιανική πίστη δεν αντιλαμβάνονται, προφανώς, ότι αυτές οι απόκρυφες η «θεϊκές» δυνάμεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά δαιμονικές δυνάμεις.

Στον Ορθόδοξο χώρο η ύπαρξη της μαγείας συνδέεται άρρηκτα με την πραγματική ύπαρξη του διαβόλου: αν υπάρχει ο διάβολος, υπάρχει και μαγεία (αφού η μαγεία είναι ένα από τα κατ' εξοχήν «έργα» του διαβόλου). Όπως είναι γνωστό, η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται, ότι ο διάβολος υπάρχει πραγματικά. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια η εικόνα η προσωποποίηση του κακού. Είναι συγκεκριμένη ύπαρξη, η μάλλον πολλές συγκεκριμένες υπάρξεις, αφού υπάρχουν πολλά δαιμόνια («λεγεώνες» δαιμονίων). Ο διάβολος είναι δημιούργημα του Θεού με αγγελική φύση, που εξέπεσε, όμως, από την κατάσταση της δόξης, στην οποία τον έθεσε ο Θεός, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, και έγινε άγγελος σκοτεινός και εργάτης του κακού. Η πτώση του Εωσφόρου (του πρώτου των Αγγέλων) συμπαρέσυρε ολόκληρο τάγμα στην ίδια κατάσταση, με αποτέλεσμα ένα πλήθος Αγγέλων να μεταβληθεί σε δαίμονες. Ο διάβολος εμφανίζεται αμέσως μετά τη δημιουργία του ανθρώπου και τον συμπαρασύρει στην πτώση. Η πτώση του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της «απάτης του όφεως», λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, γι' αυτό μετά απ' αυτήν ο διάβολος κυριάρχησε στον κόσμο (Ιω. 12, 31, Εφεσ. 6,12), υποδουλώνοντας όχι μόνο ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και την άλογη κτίση (Ρωμ. 8, 20-22). Η κυριαρχία του διαβόλου επέφερε τη γενική επικράτηση των δαιμονικών «έργων», όπως η αμαρτία, οι δαιμονικές τεχνικές της μαγείας, της μαντείας και του αποκρυφισμού γενικά, η ίδια η λατρεία του διαβόλου (σατανισμός) και πολλά άλλα, μέσω των οποίων ο διάβολος καταδυναστεύει τον κόσμο.
Πως, όμως, καταδυναστεύει ο διάβολος; Ποια δύναμη έχουν τα δαιμονικά «έργα»; Μπορούν οι δαιμονικές τεχνικές (η μαγεία) να προξενήσουν κακό; Κατά την Ορθόδοξη Παράδοση ο διάβολος δεν έχει μόνο πραγματική ύπαρξη, αλλά και πραγματική δύναμη. Η δύναμή του υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη. Μπορεί να προκαλέσει καταστροφές, μπορεί να προκαλέσει ασθένειες, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και τον θάνατο, όπως βλέπουμε στο βιβλίο του Ιώβ (κεφ. 1 και 2). Βέβαια, η δύναμη αυτή δεν είναι ανεξέλεγκτη. Έχει όρια και περιορισμούς και δρα, όσο της επιτρέπει ο Θεός (Ιώβ, 1,12 και 2,6)· γιατί, παρά τη γενική κυριαρχία του διαβόλου στον κόσμο, έσχατος κυρίαρχος παραμένει ο Θεός. Η δύναμη του διαβόλου, όπως εκδηλώνεται μέσω των δαιμονικών τεχνικών (μαγεία, αποκρυφισμός), μπορεί να επηρεάσει άμεσα όσους του παραχωρούν δικαιώματα με τις προσωπικές τους αμαρτίες και δεν είναι κατοχυρωμένοι με τη Χάρη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμη της μαγείας. Ο άγιος Κυπριανός ήταν μάγος πριν γίνει Χριστιανός. Ασκούσε συστηματικά τη μαγεία και η άσκησή της είχε στην περίπτωσή του ορατά αποτελέσματα! Δεν αποκλείονται, βέβαια, και οι περιπτώσεις απάτης: κάποιοι δηλ. προσποιούνται τον μάγο, χωρίς να έχουν πραγματική σχέση με τη μαγεία, με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση των αφελών. Απαιτείται, λοιπόν, διάκριση, γιατί ό,τι εμφανίζεται ως μαγεία δεν είναι πάντοτε μαγεία.

Είδη μαγείας υπάρχουν πολλά. Στο Ευχολόγιο της Εκκλησίας αναφέρονται η φαρμακεία, η ειδωλολατρία, η αστρομαντεία, η αστρολογία, η νεκρομαντεία, η ορνεοσκοπία. Σ' αυτά μπορεί να προστεθούν και κάποιες φαινομενικά ακίνδυνες τεχνικές, όπως το «ξεμάτιασμα» (με διάφορες μεθόδους και όχι με την «Ευχή επί βασκανίαν», που διαβάζεται από Ιερείς), το «ρίξιμο των χαρτιών», η «μελέτη του καφέ», η χρησιμοποίηση «φυλακτών», όπως χάντρες «για το μάτι», αντικείμενα που φέρνουν «γούρι» κ.α. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η δαιμονική προέλευση και ότι απ' αυτά επιτελείται το κακό (μόνο το κακό), που είναι το κατ' εξοχήν έργο του διαβόλου. Συνήθως η μαγεία διακρίνεται σε λευκή και μαύρη. Κάποιοι πιστεύουν ότι κακή είναι μόνο η μαύρη, ενώ η λευκή είναι καλή μαγεία (γίνεται «για καλό»). Άλλοι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία επικαλείται κακά πνεύματα, ενώ η λευκή επικαλείται καλά πνεύματα και άλλοι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία «δένει», ενώ η λευκή «λύνει» τα μάγια. Όμως, όπως ήδη αναφέραμε, η μαγεία (τόσο η μαύρη, όσο και η λευκή) έχει δαιμονική προέλευση και σχετίζεται μόνο με το κακό. Δεν υπάρχει, λοιπόν καλή μαγεία, ούτε μαγεία που «λύνει» τα μάγια. Η μαγεία γίνεται πάντα για κακό. Η μόνη διαφορά μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας είναι ότι στη μαύρη το κακό φαίνεται, ενώ στη λευκή το κακό κρύβεται, εμφανίζεται δηλ. με το προσωπείο του καλού. Πρόκειται για πολύ γνωστή τακτική του διαβόλου: «αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός», λέει η Αγία Γραφή (Β' Κορ. 11,14). Κατά τον ίδιο τρόπο, τα όργανά του, οι μάγοι, «μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης» (Β' Κορ. 11,15): λένε ότι «λύνουν» μάγια και ότι κάνουν «το καλό». Η δαιμονική απάτη, που κρύβεται κάτω από Ορθόδοξο χριστιανικό προσωπείο, φθάνει κάποιες φορές σε σημείο, ώστε πολλοί μάγοι να έχουν τον χώρό τους γεμάτο με ιερές εικόνες και άλλα χριστιανικά σύμβολα η να δίνουν ακόμη και «πνευματικές συμβουλές» («Για να λυθεί το πρόβλημά σου, πρέπει να κάνεις τόσα Ευχέλαια, τόσες Λειτουργίες, να κοινωνήσεις τόσες φορές!» κ.λ.π).

Υπάρχουν αγαθά πνεύματα στον «απόκρυφο» κόσμο; Η Ορθόδοξη Παράδοση κάνει λόγο για αόρατο και όχι για απόκρυφο κόσμο και απόκρυφες δυνάμεις. Στον κόσμο αυτό, εκτός από τον Θεό (τον Δημιουργό του αόρατου κόσμου), υπάρχουν μόνο οι Άγγελοι, οι δαίμονες και οι ψυχές των ανθρώπων (των κεκοιμημένων). Τίποτε άλλο απ' αυτά δεν υπάρχει. Και οι μόνες δυνάμεις (ενέργειες), που υπάρχουν γενικά στον κόσμο, είναι οι θεϊκές, οι δαιμονικές και οι φυσικές δυνάμεις. Ο τρόπος επικοινωνίας με τους Αγγέλους είναι γνωστός: γίνεται με την προσευχή, με την ταπείνωση, με την άσκηση, με τον εκκλησιαστικό βίο, με τη μυστηριακή ζωή. Η επικοινωνία με τους Αγγέλους (με τους Αγίους, με τον Θεό) δεν έχει εξαναγκαστικό χαρακτήρα, δηλ. δεν εξαναγκάζουμε τους Αγγέλους να επικοινωνήσουν μαζί μας με κάποιες τεχνικές, όπως συμβαίνει στον χώρο της μαγείας (όπου ισχύει η αρχή της συναλλαγής: «do ut des», «δος μου για να σου δώσω»). Ούτε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ειδικό «χάρισμα» να επικοινωνούν με τα πνεύματα. Για όλους ισχύουν οι ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις. Πέρα από τον τρόπο που περιγράψαμε, κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας με αόρατες η «απόκρυφες» δυνάμεις η με πνεύματα (πονηρά η «αγαθά») είναι επικοινωνία με δαιμονικά πνεύματα και με δαιμονικές δυνάμεις!


Συνέπειες και επιπτώσεις της μαγείας

Για να κατανοήσουμε τις συνέπειες και επιπτώσεις της μαγείας, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ισχύει ως γενική και απαράβατη αρχή ότι «τίποτε καλό δεν προέρχεται εκ του διαβόλου». Η υμνολογία της Εκκλησίας μας τονίζει χαρακτηριστικά ότι ο διάβολος είναι για μας ο «εχθρός» και ο «ανθρωποκτόνος» (αυτός που θέλει τον θάνατό μας). Ο «εχθρός» ποτέ δεν θέλει το καλό. Πολλές φορές προσποιείται τον φίλο, για να τον εμπιστευθούμε και να μας εξοντώσει. Ό,τι «καλό», προέρχεται ενδεχομένως από τη μαγεία, αποτελεί μέθοδο απάτης για να ακολουθήσει μεγαλύτερο κακό. Όπως έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί, «ο διάβολος ίσως δανείζει, αλλά ουδέποτε χαρίζει». Ό,τι δίνει, το ξαναπαίρνει, και το ξαναπαίρνει με πολύ υψηλό τόκο! Μόνο ο Θεός χαρίζει. Μόνο ο Θεός παρέχει «δωρεάν» (χωρίς να απαιτεί ανταπόδοση η επιστροφή). Μόνο από τον Θεό προέρχεται «παν δώρημα τέλειον» (κάθε πλήρες και ολοκληρωμένο δώρο). Μόνο ο Θεός δίνει τα δώρα Του «εις πλησμονήν» (μέχρι που να χορτάσει πλήρως ο άνθρωπος).

Το κακό, που προέρχεται από τη μαγεία, είναι η δυστυχία του ανθρώπου στην παρούσα ζωή (φυσικός κίνδυνος), με διάφορες μορφές κακού, ασθένειες, ατυχήματα, διαζύγια, έριδες, διαμάχες, καταστροφές κ.α., και η αιώνια κόλαση στη μέλλουσα ζωή (πνευματικός κίνδυνος). Φυσικούς κινδύνους διατρέχουν όλοι οι άνθρωποι γενικά. Τους κατ' εξοχήν κινδύνους, δηλ. τους πνευματικούς, διατρέχουν επιπλέον α) όσοι εξασκούν τη μαγεία και β) όσοι καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια και συμβουλές. Ας δούμε τις δύο αυτές περιπτώσεις, που συνιστούν έκπτωση από την χριστιανική πίστη με άμεσες επιπτώσεις στη σωτηρία.

Στο άγιο Βάπτισμα έχουμε δώσει φρικτές υποσχέσεις ενώπιον του Θεού ότι «αποτασσόμεθα τω σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη λατρεία αυτού και πάσι τοις αγγέλοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού». Υποσχεθήκαμε δηλ. ότι αρνούμεθα όλα, όσα έχουν σχέση με τον σατανά (τα πάντα) και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμία σχέση μαζί του. Δεν έχει σημασία, αν τις υποσχέσεις αυτές, τις έδωσε για μας ο Ανάδοχος (ο Νουνός μας), σημασία έχει ότι οι υποσχέσεις αυτές συνδέονται με τη χριστιανική μας ιδιότητα: όσο τις τηρούμε, συνεχίζουμε να είμαστε Χριστιανοί, και αν τις αθετήσουμε, παύουμε να είμαστε Χριστιανοί. Η επιστροφή, λοιπόν, στα δαιμονικά «έργα» αποτελεί άρνηση του Χριστού και αθέτηση του αγίου Βαπτίσματος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν την κατάσταση όσων καταφεύγουν σε μάγους για βοήθεια όμοια με αυτή των «πεπτωκότων» της εποχής των διωγμών, όσων δηλ. αρνήθηκαν τον Χριστό και θυσίασαν στα είδωλα! Χειρότερη είναι, οπωσδήποτε, η κατάσταση όσων εξασκούν τη μαγεία: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. 6,14: τι σχέση μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι, ο Χριστός με τον διάβολο;). Λέει χαρακηριστικά ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης ότι όσοι καταφεύγουν σε μάγους, πιεζόμενοι από κάποια «ανυπόφορον ανάγκην», πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη επιείκεια, δηλ. όπως, όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό μετά από βασανιστήρια («δια βασάνων»). Όσοι, όμως, καταφεύγουν σε μάγους από περιφρόνηση (αμφιβάλλοντας ότι ο Χριστός είναι Θεός και ότι μπορεί να τους απελευθερώσει από κάθε κάκωση και συμφορά) πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως όσοι αρνήθηκαν τον Χριστό με τη θέλησή τους, δηλ., αν μετανοήσουν, να μην κοινωνούν σε όλη τους τη ζωή, παρά μόνο, όταν πλησιάζει ο θάνατος, και να μην προσεύχονται στην Εκκλησία μαζί με τους άλλους Χριστιανούς, αλλά μόνοι τους στο σπίτι (Πηδάλιον, έκδ. Αστήρ, 1982, σ. 275).

Το ίδιο αυστηροί είναι και οι κανόνες της Εκκλησίας. Ο ξα' της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου επιβάλλει έξι χρόνια αποχής από τη Θ. Κοινωνία σε όσους καταφεύγουν σε μάγους η εξασκούν απλές μορφές μαντείας. Ο λβ' του αγ. Ιωάννου του Νηστευτού περιορίζει το επιτίμιο σε τρία χρόνια, προσθέτωντας, όμως, μετάνοιες και αυστηρή νηστεία (ξηροφαγία) για κάθε μέρα. Ο οβ' του Μ. Βασιλείου κανονίζει το ίδιο αμάρτημα όμοια με το αμάρτημα του φόνου. Οι ιεροί κανόνες χρησιμοποιούν μια χαρακτηριστική έκφραση για όσους καταφεύγουν σε μάγους: «οι μάντεσιν εαυτούς εκδιδόντες», δηλ. αυτοί που παραδίδουν τον εαυτό τους (την ψυχή και το σώμά τους) στους μάντεις (Πηδάλιον, σ. 272).

Η αντιμετώπιση του φαινομένου

Η δύναμη του διαβόλου, όπως είδαμε, είναι μεγάλη, όμως πολύ μεγαλύτερη είναι η δύναμη του Χριστού. Η δαιμονική δύναμη δεν αντιμετωπίζεται με ανθρώπινες δυνάμεις. Όταν μετά την πτώση ο διάβολος και τα δαιμονικά «έργα» κυριάρχησαν στον κόσμο, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για τη σωτηρία του. Όμως ο Θεός, που είναι αγάπη κατά την Αγ. Γραφή (Α' Ιω, 4,8), δεν ήθελε να βλέπει «τυραννούμενον υπό του διαβόλου το γένος των ανθρώπων». Αποφάσισε, λοιπόν, να έλθει ο Ίδιος στον κόσμο και να γίνει άνθρωπος, για να διαλύσει τα δαιμονικά «έργα»: «εις τούτο εφανερώθη ο υιος του ανθρώπου, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α' Ιω. 3,8). Με την Ανάστασή Του ο Χριστός «έδησε τον ισχυρόν» (Ματθ. 12,29) και «κατήργησε τον διάβολον» (Εβρ. 2,14). Για τον Χριστό, ο πρώην ισχυρός, είναι τώρα δεμένος και η δύναμη του έχει ήδη καταργηθεί! Το ίδιο ισχύει και για όσους είναι μαζί με τον Χριστό, για τους πραγματικούς Χριστιανούς. Σ' αυτούς δεν έχει εξουσία ο διάβολος η οι ενέργειές του και η μαγεία δεν έχει καμμία επίδραση. Αντίθετα, για όσους δεν είναι μαζί με τον Χριστό ισχύει ό,τι ίσχυε πριν έλθει ο Χριστός στον κόσμο. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο άγ. Κυπριανός ήταν μάγος και η αγία Ιουστίνα ήταν μια νεαρή Χριστιανή. Πίστευε στον Χριστό, κοινωνούσε τακτικά και αγωνιζόταν, όσο μπορούσε, εναντίον της αμαρτίας. Ο Κυπριανός εφάρμοσε όλα τα τεχνάσματα της μαγικής «τέχνης» εναντίον της, επικαλέσθηκε τα πιο ισχυρά δαιμόνια. Όμως, στην Αγία δεν είχαν καμιά επίδραση, ενώ σ' όλους τους άλλους είχαν! Κατάλαβε τότε ότι υπάρχει μια δύναμη πολύ πιο ισχυρή απ' αυτήν που γνώριζε ως τότε, η δύναμη του Χριστού. Αποφάσισε, λοιπόν, να γίνει Χριστιανός! Και έγινε όχι μόνο Χριστιανός, αλλά και Άγιος, με το χάρισμα να εκδιώκει τα πονηρά πνεύματα και να απαλλάσσει από τις επιδράσεις της μαγείας!

Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να είναι ουσιαστικά ενωμένος με τον Χριστό και απαλλαγμένος από κάθε δαιμονική επίδραση; Η ένωση με τον Χριστό δεν γίνεται με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, ιδιαίτερα με το Βάπτισμα και τη Θεία Ευχαριστία. Στο Βάπτισμα ο άνθρωπος «ενδύεται» τον Χριστό και στη Θ. Ευχαριστία ενώνεται συνεχώς μαζί Του, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμά Του. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να μας ενώσει με τον Χριστό, ούτε η πίστη, ούτε τα καλά μας έργα, ούτε η «αγάπη» μας προς Αυτόν. Όλα αυτά είναι, βέβαια, προϋποθέσεις για τη συμμετοχή στα Μυστήρια (π.χ. δεν μπορεί να κοινωνεί κάποιος αν δεν πιστεύει στον Χριστό, η αν υπόκειται σε βαριά αμαρτήματα), δεν είναι όμως ικανά να μας ενώσουν μαζί Του. Τακτική, λοιπόν, (συνεχής) Θεία Κοινωνία είναι το ισχυρότερο όπλο εναντίον της μαγείας.

Επίσης απόλυτα απαραίτητη είναι η ιερά Εξομολόγηση, το Μυστήριο που μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Η Εξομολόγηση πρέπει να είναι καθαρή (ειλικρινής). Χωρίς αυτήν η Θ. Κοινωνία είναι ανώφελη και πολλές φορές βλαπτική (Α' Κορ. 11, 27-31))! Αλλά και ο άμεμπτος βίος είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της μαγείας (η πλήρης αποχή από τα μεγάλα αμαρτήματα και η κατά το δυνατόν αποφυγή των μικρών), δεδομένου ότι η αμαρτία ανοίγει την θύρα για την είσοδο των δαιμονικών επιδράσεων. Όπου διαπιστώνονται συγκεκριμένες επιδράσεις (μαγικά αντικείμενα κ.λ.π), πρέπει να προσκαλείται ο Ιερεύς και να διαβάζει τις ειδικές Ευχές γι' αυτές τις περιπτώσεις. Επίσης απαραίτητος είναι ο τακτικός εκκλησιασμός, αφού εκεί «καθαιρούνται αι δυνάμεις του σατανά» κατά τον άγ. Ιγνάτιο (ΒΕΠΕΣ, τ. 2, σ. 266).
Αυτά είναι τα πνευματικά όπλα, με τα οποία αντιμετωπίζεται η μαγεία. Όποιος τα χρησιμοποιεί, μπορεί να λέει μαζί με τον Ψαλμωδό: «Κύριος φωτισμός μου σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου, από τίνος δειλιάσω;» (Ψαλμ. 26,1).

Πνευματισμός και Σατανολατρεία στο φως του Χριστιανισμού

ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ
ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ


Μιχαήλ Γ. Χούλη

Ο αποκρυφισμός της ‘'Νέας Εποχής'' περιλαμβάνει κυρίως πνευματιστικές τεχνικές και εμπειρίες διαλογισμού, που επισπεύδονται πολλές φορές με τα ναρκωτικά. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στον πνευματισμό και τη σατανολατρεία των οπαδών της.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ

Πνευματισμός είναι η επικοινωνία, υποτίθεται, με τους νεκρούς μέσω των μέντιουμ, ενώ πρόκειται για αόρατα πονηρά πνεύματα που υποκρίνονται τη φωνή νεκρών ή, σε αρκετές περιπτώσεις, πρόκειται για εξαπάτηση των αφελών με ταχυδακτυλουργικά μέσα.
Τα υποτιθέμενα αυτά πνεύματα των νεκρών είναι πονηρά πνεύματα που παρουσιάζονται σαν "άγγελοι φωτός", υποκρίνονται ότι είναι διάφοροι άγιοι της Εκκλησίας, ή εξωγήινοι, αρνούνται ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και καθοδηγούν τους ανθρώπους στην αστρολογία, τη μετενσάρκωση και τον σεξισμό. Ωθούν ακόμη τα θύματά τους στην απόρριψη της πίστης των Πατέρων τους και της Χριστιανικής Εκκλησίας, της οποίας τη διδασκαλία θεωρούν "παιδική" και "γελοία". Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις βρισκόμαστε μπροστά σε περιστατικά βαριάς μορφής δαιμονοκαταληψίας, με απώλεια της προσωπικότητας από τα μέντιουμ-θύματα του πνευματισμού και έντονες ψευδαισθήσεις, άσχετα αν προσπαθούν να το εμφανίσουν σαν φυσική μορφή δημιουργικής έκφρασης ("`Εντγκαρ Κέυση, Η διοχέτευση του ανώτερου εαυτού", Henry Reed, Ph D, εκδ. Βουλούκου, Αθήνα 1992, σελ. 202).
Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, ο σατανάς είναι ένας εκπεσών άγγελος, που επαναστάτησε κατά του θελήματος του Θεού και από τότε προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους μακριά από το Χριστό, οδηγώντας τα θύματά του στην καταστροφή, την απογοήτευση και την αυτοκτονία. Σήμερα, ο διάβολος, λέξη που σημαίνει κατήγορος των ανθρώπων ενώπιον του Θεού, δεν εμφανίζεται με αποκρουστική μορφή, γιατί κανείς δεν θα πλησίαζε σ' αυτόν, αλλά παρασύρει με τρεις τρόπους τους ανθρώπους:

α) Με το να παρουσιάζεται ότι εκτελεί το θέλημα του Θεού.

Θα δώσουμε τρία παραδείγματα της περίπτωσης αυτής:

1. Η μάντισσα των Φιλίππων
Στην Καινή Διαθήκη, στις Πράξεις των Αποστόλων (16,16-18), αναφέρεται χαρακτηριστικά η περίπτωση κοπέλας την οποία "κατείχε" μαντικό πνεύμα και μάντευε, προέλεγε τα μελλούμενα, φέρνοντας αρκετό χρήμα μ' αυτόν τον τρόπο στα αφεντικά της, σ' ένα κύκλο αδίστακτων ανθρώπων που την εκμεταλλεύονταν, στη μακεδονική πόλη των Φιλίππων. 'Όταν όμως ο Παύλος διέγνωσε το ύπουλο σχέδιο του διαβόλου που βρισκόταν μέσα της -καθώς η ίδια εμπόδιζε τον Παύλο και τον Σίλα να κηρύξουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας φωνάζοντας, ενώ εκείνοι κήρυτταν, στους παρευρισκομένους ακροατές ότι πρόκειται για ανθρώπους του Θεού- στην προσταγή του προς το πονηρό πνεύμα ("σε διατάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις απ' αυτήν"), εκείνο εγκατέλειψε την γυναίκα και έκτοτε αδυνατούσε παντελώς να μαντέψει.
Βλέπουμε στο παράδειγμά μας, λοιπόν, πως δεν διστάζει ο Σατανάς να παρουσιαστεί ως πνεύμα Θεού για να παραπλανήσει τους πιστούς και να πετύχει τα καταχθόνια σχέδιά του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το "πνεύμα πύθωνος" του κοριτσιού, το μαντικό αυτό πνεύμα, απέβλεπε στο να πείσει ακόμα και τους πλέον δυσκολόπιστους ανθρώπους της πόλης ότι, πράγματι, έλεγε την αλήθεια, να οδηγήσει σε μια τυφλή εμπιστοσύνη τους πιστούς της δαιμονοκρατούμενης υπηρέτριας και τέλος να προσεταιριστεί τον απόστολο των εθνών, να τον πλησιάσει φιλικά, ώστε να μην κινδυνεύει από τη δύναμη του Θεού («Με οδηγό τον Παύλο», Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη, Αθήνα 1982, σελ. 154). Το ότι ο Παύλος εναντιώθηκε και εδίωξε το "λογικό" αυτό πνεύμα σημαίνει πως δεν ήταν του Θεού και επομένως ο χριστιανισμός καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τέτοιου είδους μαντείες.

2. "Προσοχή και προσευχή"
«Σε συναντήσεις προσευχής και μελέτης Αγ. Γραφής που συνέβαιναν στο San Francisco, μια νεαρή γυναίκα σηκωνόταν σε παραλήρημα, τριγύριζε στην αίθουσα και φώναζε: "Προσοχή και προσευχή". Όλοι νόμιζαν πως είναι θαύμα, αλλά ο ιερέας έδωσε εντολή στο όνομα του Ιησού Χριστού στα πνεύματα να φύγουν. Έτσι έγινε. Αποκαλύφθηκε, στη συνέχεια, ότι η γυναίκα έκανε πνευματισμό και πως, παρά τη μεταστροφή της στο Χριστό, οι συνέπειες ξαναγύριζαν» μέχρις ότου εξομολογήθηκε και σταμάτησε τις πνευματιστικές συνήθειες («Το Αλφάβητο του Αποκρυφισμού», Kurt E. Koch, εκδ. Στερέωμα, 1993, σελ. 271).

3. Στον Πύργο της Ηλείας
"Προ πολλών ετών στον Πύργο της Ηλείας, αρκετοί της ανωτέρας λεγομένης τάξεως είχαν παρασυρθή στον πνευματισμό. Είχαν δε κάμει και μια αίθουσα, μέσα στην οποίαν είχαν Ιερό με Αγίαν Τράπεζαν και επάνω της ένα Ευαγγέλιον. Όταν ήθελαν καμμίαν θρησκευτικήν απάντησιν, αυτομάτως ήνοιγεν το Ευαγγέλιον σε ωρισμένον σημείον και εκείνο το εξελάμβανον ως απάντησιν. Είχαν και άλλους τρόπους επικοινωνίας με τα πνεύματα. Ερωτούσαν τον Χριστόν, ή το πνεύμα του Μ. Βασιλείου και ελάμβανον απαντήσεις. Όλοι τους δε επίστευαν ακραδάντως, ότι επικοινωνούσαν με τον Χριστόν, τον Μέγαν Βασίλειον, ή τους νεκρούς των, και ότι η πράξις των αυτή ήταν θεάρεστος. Στην αρχή μιάς Μεγάλης Τεσσαρακοστής ερώτησαν τον Χριστόν, πώς θέλει να νηστέψουν. Έλαβαν την απάντησιν: "Θέλω αυστηρή νηστεία... Σεις θα τρώτε μόνον άπαξ της ημέρας και ξηροφαγία. Δηλαδή ψωμί και εληές ή σταφίδα ή χαλβά".
Επειδή, όπως είπαμε, είχαν απόλυτον πεποίθησιν, ότι η απάντησις προήρχετο από τον Χριστόν, την ετήρησαν την νηστείαν αυτήν ακριβώς και ασυζητητί. Την Μεγάλη Εβδομάδα όμως είχαν πάλιν επικοινωνίαν και τους είπεν ο Χριστός -όπως ενόμιζαν-: "Μένω απολύτως ευχαριστημένος από σας. Είσθε οι εκλεκτοί μου. Την Εκκλησίαν με τους παπάδες και τους Δεσποτάδες την εμίσησεν η καρδία μου. Δεν πορεύονται όπως θέλω. Θα την ξανακαινουργώσω. Θα χρησιμοποιήσω δε εσάς ως Αποστόλους μου. Θα εξακολουθήσετε όμως την νηστείαν μέχρι της Πεντηκοστής. Τότε θα σας καταπέμψω το Άγιον Πνεύμα και θα σας αποστείλω εις όλον τον κόσμον".
Μερικοί υποψιάσθησαν. Άρχισαν να αμφιβάλλουν, άν ήταν πράγματι ο Χριστός, που τους έδιδε τις απαντήσεις. Διότι είχαν και γραφεία, καταστήματα, εργασίες και φυσικά, εξαντλήθηκαν οι άνθρωποι από την μεγάλην νηστείαν. Γι' αυτό κατέφυγαν να συμβουλευθούν ένα ενάρετο και μορφωμένο κληρικό.... "Δεν βλέπετε είπε εκείνος, μορφωμένοι άνθρωποι σείς, ότι ο σατανάς σας έβαλε σε παγίδα; Διότι δύο πράγματα θα συμβούν:
Ή θα πεθάνετε από την εξάντλησιν, οπότε σας εκέρδισε, ή, αν επιζήσετε, θα σας βάλη μέσα σας τέτοιον εωσφορικόν εγωισμόν, ώστε να νομίζετε, ότι σεις είσθε άγιοι και απόστολοι, και τέτοιο μίσος για την Εκκλησίαν, ώστε να σας αποκόψη από Αυτήν, οπότε και πάλιν θα σας κερδίση. Διότι, ως γνωστόν, εκτός της Εκκλησίας, δεν υπάρχει σωτηρία". Τότε κατάλαβαν οι δυστυχείς την πλάνην τους, εγκατέλειψαν τον πνευματισμόν και επανήλθαν στην Εκκλησία" («Πνευματισμός - Υπνωτισμός - Ναρκωτικά», αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλόπουλου, εκδ. ΠΟΕ, Αθ. 1989, σελ. 11,13).

β) ‘Ο δεύτερος τρόπος καμουφλαρισμένης πλεύρισης των ανθρώπων από το σατανά γίνεται με το να παρουσιάζει τα κατορθώματά του ότι είναι απολύτως φυσικά και επιστημονικά και πως πραγματοποιούνται με τη χρησιμοποίηση των εσωτερικών, βιολογικών δυνάμεων του ανθρώπου. Εδώ εντάσσονται τα αποκρυφιστικά φαινόμενα της τηλεκίνησης (κίνηση αντικειμένων με τη δύναμη, δήθεν, του νου) και των πνευματιστικών θεραπειών και εγχειρήσεων, χωρίς δηλ. να αγγίξει κανείς τον ασθενή ή να χρησιμοποιήσει ιατρικά όργανα. Πρωτοπόροι στον τομέα αυτόν είναι το πολύ γνωστό μέντιουμ Uri Geller και ο άγγλος ψυχιστής Mathieu Manning. Ο Γκέλλερ έχει τη δύναμη να λυγίζει κάθε είδους μέταλλο με τη σκέψη ή την αφή, δηλ. κουτάλια, πηρούνια, ψαλίδια, δείκτες ρολογιών κλπ., ενώ ο δεύτερος, στην Αγγλία το 1967, έβλεπε τραπέζια και διάφορα αντικείμενα να μετακινούνται με τη θέλησή τους, λέξεις να σχηματίζονται στους τοίχους, γραμμένες από αόρατο χέρι, άκουγε ανεξήγητους θορύβους και φωνές.
Έχει διεξαχθεί, εξάλλου, τεράστια έρευνα γύρω από αυτά τα φαινόμενα και έχουν αναμειχθεί διεθνούς φήμης επιστήμονες, όπως ο Ουίλιαμς Κρουκς (που ανακάλυψε την ακτινοβολία της ύλης και το στοιχείο Θάλιο), ο σερ Όλιβερ Λοντζ (Βρετανός φυσικός), ο Γιόχαν Τσέλνερ (καθηγητής φυσικής και αστρονομίας στο Παν/μιο της Λειψίας), ο διάσημος ψυχίατρος της Ζυρίχης για τις ανακαλύψεις του πάνω στη σχιζοφρένεια Ωγκέν Μπλόϊερ κ.α., οι οποίοι παραδέχθηκαν ότι δεν πρόκειται για απάτη ή για νευροπαθολογικές διαταραχές. «Είμαστε αναγκασμένοι, γράφουν στο περιοδικό «Ψυχικαί Έρευναι» το 1926, να βεβαιώσωμεν, μεθ' όλην την κατάπληξιν του λογικού και των αισθήσεών μας, τα φαινόμενα αυτά».
Οι παραψυχολόγοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρόκειται για εξωτερίκευση φυσικών δυνάμεων, που σε ύπνωση, τάχα, βρίσκονται μέσα μας. Και τα δύο όμως κορυφαία μέντιουμ, που αναφέραμε λίγο πριν, έχουν παραδεχθεί ότι οι δυνάμεις μέσω των οποίων επιτελούν τα περίεργα αυτά φαινόμενα δεν είναι δικές τους, αλλά εξωτερικές, που εισέρχονται μέσα τους κατά τη διάρκεια των πειραμάτων. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό: Όταν προσεύχονται χριστιανοί κοντά τους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Τρια παραδείγματα θα μας κάνουν κατανοητή την πηγή των δυνάμεων αυτών:

1. «Υπάρχουν εδώ δυνάμεις που με ταράζουν».
Ο πολύ γνωστός θεραπευτής-μέντιουμ William Branham πριν από χρόνια αποκάλυψε τον πνευματιστικό χαρακτήρα της δραστηριότητάς του λέγοντας: «όταν οι άγγελοί μου δεν είναι παρόντες, δεν μπορώ να θεραπεύω». Όταν ο Branham μιλούσε στην Καλσρούη και τη Λωζάνη, υπήρχαν στους θεατές πολλοί πιστοί χριστιανοί που προσεύχονταν λέγοντας: Κύριε, αν η δύναμη θεραπείας αυτού του ανθρώπου είναι δική Σου, επίτρεψέ του να θεραπεύσει. Αν δεν είναι δική σου, τότε εμπόδισέ τον». Και στις δύο προσπάθειες για θεραπεία ο Branham είπε από την εξέδρα: «Υπάρχουν εδώ δυνάμεις που με ταράζουν. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα» (Kurt Koch, όπου ανωτέρω, σελ. 223,224).

2. «Δεν μ' αφήνει ένα χερουβίμ»
Υπό την καθοδήγηση του Αγγέλου Τανάγρα, η ελληνική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών διεξήγαγε πνευματιστικά πειράματα με τη «βοήθεια» του χρησιμοποιούμενου διαμέσου Κλειούς Γεωργίου. Το μέντιουμ είχε αρκετές επιτυχίες στον τομέα του και ιδιαίτερα σε πειράματα τηλεκίνησης. Σε κάποια συνάντηση όμως, με σκοπό τη νοερή μετακίνηση μαγνητικής βελόνας, το διάμεσο αναφώνησε: «δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μ' αφήνει αυτός που χώρισε τη γυναίκα του και ένα χερουβίμ». Ήταν αλήθεια. Πίσω ακριβώς από την πνευματίστρια στεκόντουσαν ένας στρατηγός και ο αρχιμανδρίτης Α.Π., που εκείνη την ώρα προσεύχονταν («Η αθανασία της ψυχής και τα ψυχικά φαινόμενα», Αναστασίου Πιέριου, εκδ. β', Αθ. 1974, σελ. 279).

3. "Κλονιζόταν το σώμα του, ενώ προσευχόταν"
Παράδειγμα τηλεκίνησης περιγράφεται και στο Γεροντικό του Αγίου Όρους, με πρωταγωνιστή κάποιο μοναχό ονομαζόμενο Αλύπιο. Ενώ αυτός προσευχόταν κλονιζόταν το σώμα του ιδίου όσο και των γύρω του μοναχών, ενώ τα στασίδια του Ναού χόρευαν. Ένας γέροντας μοναχός όμως, έμπειρος στον πνευματικό αγώνα, αφού εξέτασε την πνευματική κατάσταση του Αλύπιου, ανακάλυψε ότι θύμωνε εύκολα και φιλονικούσε, δεν υπάκουε στον γέροντά του και ήταν εγωιστής. `Οταν ο μοναχός συνετίστηκε, και άλλαξε νοοτροπία και συμπεριφορά, σταμάτησαν και τα συμπτώματα αυτά μέσα σε λίγες μέρες («Γεροντικόν του Αγίου Όρους», Αγιορείτου μοναχού Ανδρέου Χαραλάμπους Θεοφιλοπούλου, Αθ., σελ. 181-196).


Τέτοιες δυνάμεις, φυσικά, που διαταράσσονται με την προσευχή, δεν είναι υγιείς δυνάμεις αλλά του κάτω κόσμου.

γ) Ο τρίτος τρόπος πλησιάσματος του διαβόλου και ο πιο ύπουλος επιτελείται δια της φαντασίας.
Όλα τα είδη της μαγείας και μάλιστα η τηλεκινησία, η διόραση, η αστρική προβολή, ο πνευματισμός κλπ. δουλεύουν και ενεργούν μέσα από τον παράγοντα "φαντασία". Οι μάγοι του Θιβέτ και οι Λάμας της Μογγολίας εργάζονται παρομοίως. Αυτοτραυματίζονται θανάσιμα ή "ξεκοιλιάζουν" το σώμα τρίτων, παρευρισκομένων μπροστά τους, εικονικά, φανταστικά και μαγνητικά. Ακόμη δε και η τηλεπαθητική προβολή επιτυγχάνεται με την μεταβίβαση εικόνων.
Τα «ταξίδια έξω από το σώμα» και το λεγόμενο "τρίτο μάτι" στο μέτωπο, με το οποίο σε έκσταση ερευνούν το σύμπαν οι μάγοι, πραγματοποιούνται με το να φαντάζονται έντονα οι μάγοι, οι πνευματιστές και οι διαλογιστές πως βρίσκονται έξω από το σώμα τους. Οι γιόγκι φακίρηδες υποβάλλουν τα πλήθη με την προέκταση της φαντασίας στο χώρο. Σημαντικοί συντελεστές της τηλεκίνησης "φαντάζονται" επίμονα τα αντικείμενα να μετακινηθούν, να κυλήσουν ή να ανυψωθούν και οι μάγοι "βουντού" σχηματίζουν ξεκάθαρα την εικόνα του θύματός τους για να το καταστρέψουν. Επίσης οι υστερικοί και τα υπνωτιζόμενα διάμεσα, μέσω των ονείρων, προγνωρίζουν τα μελλούμενα να συμβούν γεγονότα. Η χρήση της φαντασίας στο θανάσιμο αυτό παιχνίδι αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, τη δαιμονική προέλευση των απόκρυφων αυτών τεχνών, που περιγράψαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Θα εξηγήσουμε το γιατί:
Το φανταστικό, καταρχήν, ευθύνεται για την πραγματοποίηση κάθε αμαρτίας στον άνθρωπο. Όταν λέμε φαντασία, εννοούμε μια ανυπόστατη θεωρία, χωρίς πραγματική βάση, που δρα μεταξύ του νου και των αισθήσεων. Η φαντασία, που κυριεύει το νου του ανθρώπου, δεν υπήρχε στον Χριστό και είναι συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος, κατά τον Μάξιμο τον Ομολογητή, τους αγίους Κάλλιστο και Ιγνάτιο Ξανθόπουλους και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Θεός μάλιστα είναι αφάνταστος και καθαρός νους.
Για να αποκτήσει ο πιστός μνήμη Θεού και καθαρή προσευχή, πρέπει να απαλλαγεί από τη φαντασία, τα σχήματα και τα είδωλα, σύμφωνα με τους αγίους της Εκκλησίας μας, που μόνο έτσι ενώθηκαν με το Θεό, απ' αυτή ήδη τη ζωή. Φαντασία διαθέτει στο σύμπαν ο άνθρωπος και ο διάβολος. Γι' αυτό και η φαντασία αποβαίνει πολλές φορές σύνδεσμος μεταξύ σατανά και ανθρώπου, μέσω της σατανικής ενέργειας, και ο άνθρωπος πέφτει στην παγίδα του, με το να είναι κατοικία ακαθάρτων λογισμών. Διότι ο δαίμονας, χωρίς να διαθέτει σώμα, πολεμά τον άνθρωπο δια της φαντασίας.
Όταν ο νους απαλλαγεί από φανταστικές εικόνες και μορφές, μπορεί να δει το Θεό, να θεολογήσει και να θεραπευτεί από ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα. Η φαντασία συνδέεται πολύ με την υπερηφάνεια (δημιουργεί έπαρση) και με τα όνειρα (προέρχονται συνήθως από τα πάθη και επιτίθεται ο δαίμονας δι' αυτών). Στις περιπτώσεις αυτές, η Χάρη του Θεού απομακρύνεται από τον άνθρωπο και αρχίζουν να υφίστανται πλήθος νοσήματα. Ας μη ξεχνάμε πως ο διάβολος έπεσε από υπερηφάνεια. Και παραμένει πατέρας του εγωισμού και της οίησης, απ' την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας. Στην καρδιά κάθε ανθρώπου, κάθε στιγμή της ζωής του, θα πρέπει μόνο να κατοικεί ο φυσικός νοικάρης της, αλλά και ιδιοκτήτης της ταυτόχρονα, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, ο δημιουργός του ανθρώπου. Διαφορετικά θα υπάρχει ο δαίμονας, που θα επιβάλει την χειρότερη τυραννία.


Χριστιανική τοποθέτηση:
* Ο Θεός, δεν αποκαλύπτεται ποτέ μέσω των «εν αμαρτία και πάθεσι» ευρισκομένων συνανθρώπων μας, αλλά μόνο μέσω εκείνων που έχουν καθαριστεί από τα πάθη τους και κοινωνούν με τις άκτιστες ενέργειες του Θεού (Γρηγόριος Θεολόγος), δηλ. των αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας μας. Σε αντίθεση περίπτωση, μιλάμε για δαιμονική επενέργεια και σατανική πλάνη. Η πορεία προς τη θέωση στην Ορθόδοξη Εκκλησία περνά από τα στάδια: "Κάθαρση - Φωτισμός - Θέωση". Το ότι ο Θεός αποκαλύπτεται μόνο στους θεούμενους πιστούς αποκλείει την περίπτωση, μιας και το αναφέραμε, να είναι οι γλωσσολαλιές, η κατοχή από πνεύματα και τα θαύματα, που ισχυρίζονται ότι ενεργούν οι Πεντηκοστιανοί, εκ Θεού, αλλά πρόκειται ή για ψυχολογικό φαινόμενο ή για δαιμονική επέμβαση.
* Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός απαγορεύει αυστηρά στους Ισραηλίτες να έχουν σχέση με τέτοιου είδους ενέργειες: "Δεν θα υπάρχει μεταξύ σας μάγος, που θα ψάλλει μαγικές ωδές, ούτε άνθρωπος που θα φαίνεται να μιλά από την κοιλιά του (εγγαστρίμυθος), ούτε τερατοσκόπος (που θα παρατηρεί τέρατα στον ουρανό για να προλέγει το μέλλον), ούτε άλλος, που θα ρωτά τους νεκρούς (πνευματιστής). Εκείνος που θα κάνει τέτοια πράγματα (θα) είναι σιχαμερός μπροστά στον Κύριο, τον Θεό σου" (Δευτερονόμιο, 18,11). Αλλά και από την Εκκλησία τέτοια ενασχόληση θεωρείται βαρύτατο αμάρτημα, παρόμοιο με εκείνο της ειδωλολατρίας ή δεισιδαιμονίας.
* Όταν ο πλούσιος της παραβολής του Κυρίου απέθανε και πήγε στην κόλαση, εξ' αιτίας της σκληρότητάς του προς τον ταπεινό Λάζαρο (και όχι μόνο), ο τελευταίος, που βρισκόταν ήδη στον "κόλπο του Αβραάμ", εμποδίστηκε να μεταβεί στον κόσμο -μετά από παράκληση του πλουσίου- ώστε να προειδοποιήσει τους αδελφούς του πλουσίου για τα μελλοντικά βάσανα που τους περίμεναν. Η μόνη απάντηση του πατριάρχη Αβραάμ ήταν: "έχουν τον Νόμο και τους Προφήτες, ας ακούσουν αυτούς". Στην επιμονή του πλουσίου: "όχι, πάτερ Αβραάμ, άλλ' εάν κάποιος απ' τους νεκρούς πάει σ' αυτούς, θα μετανοήσουν", ο Αβραάμ του απάντησε: "Εάν δεν ακούνε τον Μωυσή και τους προφήτες, δεν θα πειστούν και αν ακόμη αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς" (Λουκ. 16,19-31). Αυτό σημαίνει πως η επικοινωνία μεταξύ των δυο κόσμων είναι αδύνατη, εκτός αν το επιτρέψει ο Θεός μέσω, μόνο, των αγίων του, σε ελάχιστες περιπτώσεις, και πάλι για τη δόξα του και τη σωτηρία των ψυχών μας. Αλλά όχι μόνο αυτό: Περίτρανα δείχνουν τα λόγια του Ιησού ότι η διδασκαλία του, τα θαύματα του, η ζωή του (που έχουν προφητευτεί και διασωθεί μέσα στην Αγία Γραφή), καθώς και η διδασκαλία των αγίων Αποστόλων, Πατέρων και Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, αρκούν για να διαφωτίσουν και οδηγήσουν τους φιλόθεους στην εν Χριστώ ζωή και άρα κάθε καινούργια διδασκαλία (περί συνεννοήσεως με τα πνεύματα μέσω μέντιουμ και αντλήσεως απ' αυτούς πληροφοριών για την επέκεινα κατάσταση των ψυχών) αποτελεί πλάνη.



ΣΑΤΑΝΟΛΑΤΡΕΙΑ

Άλλο βασικό στοιχείο της ‘'Νέας Εποχής'' είναι η σατανολατρεία. Ο Εωσφόρος θεωρείται «Θεός», του πρέπει, λένε, λατρεία, θα πρέπει να τον πλησιάζουμε με αγάπη, είναι ο μεγάλος μύστης, που τον επικαλούνται τα πειθήνια όργανά του και ισχυρίζονται ότι αποτελεί το καλύτερο πνευματικό κομμάτι του εαυτού μας («Προς μια Παγκόσμια Δικτατορία», Gary H. Kah, εκδ. Στερέωμα, σελ. 87).
Όπως ο ανώτερος κλήρος της Εκκλησίας περιλαμβάνει διακόνους, ιερείς και επισκόπους, έτσι και οι μάγοι χωρίζονται σε καφετζούδες ή χαρτορίχτρες, οραματιστές και μέντιουμ. Σκοπός του σατανισμού είναι η βεβήλωση των ναών, ακολουθιών και ιερών αντικειμένων και η πρόκληση ανεπανόρθωτης βλάβης στους ανθρώπους. Οι μάγοι είναι μοιρασμένοι σήμερα σε τάγματα λατρείας σ' όλο τον κόσμο και με τη μορφή σωματείων διδάσκουν ελεύθερα στα Πανεπιστήμια «εσωτεριστική φιλοσοφία», «γνωστικές σπουδές», «πνευματική αφύπνιση», «υπερβατικό διαλογισμό και μετεωρισμό», «βιοενέργεια και τσάκρα» και άλλες τέχνες του κάτω κόσμου.
Δίνουν ακόμη παραστάσεις στο στρατό, προσηλυτίζουν έντεχνα στους κύκλους τους νέα παιδιά, τάζοντάς τους δύναμη, εξουσία, χρήματα και σεξ, διαθέτουν «εκκλησίες» με πλήρη τελετουργικό τυπικό, εκτελούν προσευχές προς το σατανά, θυσίες ζώων ή νεογέννητων παιδιών και, στο όνομα της ελευθερίας των ιδεών, φθείρουν ψυχές. Οι νέοι σατανιστές πίνουν αίμα καθημερινά, το οποίο μεταφέρουν μαζί τους σε φιαλίδια, αυτοτραυματίζονται και ζουν σαδομαζοχιστική ζωή («Ο Σατανισμός της Νέας Εποχής», Sean Sellers, εκδ. Στερέωμα) γιατί είναι υποταγμένοι στο χειρότερο δυνάστη, το Βεελζεβούλ.
Λίγα λόγια τώρα για τις κατοχές ανθρώπων από ακάθαρτα πνεύματα:
* Οι δαιμονισμένοι είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που έχει ενοικήσει μέσα τους ο διάβολος. Δεν είναι ψυχασθενείς με την ιατρική σημασία του όρου, διότι παρουσιάζουν τα εξής χαρακτηριστικά:
Επιτίθενται μόλις κάποιος ή κάποιοι προσεύχονται δίπλα τους.
Σε πολλές περιπτώσεις, αν κάποιοι αρχίσουν να προσεύχονται κοντά σε άνθρωπο που έχει δαιμονική κατοχή, αυτός τότε πέφτει σε παραλήρημα.
Μιλούν σε άγνωστες γλώσσες, που ποτέ δεν έχουν μάθει.
Ακούγονται πολλές φωνές μέσα τους (της γιαγιάς τους, πεθαμένων συγγενών τους κ.α.) ή ο σατανάς μιλάει μέσω αυτών.
Αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά της ζωής των παρευρισκομένων ή του ιερέα που έρχεται να τους εξορκίσει.
Βρίζουν συνεχώς με χυδαίες εκφράσεις.

Παραδείγματα σωτηρίας:
Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός με τη θεία του Χάρη έχει λυτρώσει πολλές ψυχές μάγων και νέων ‘πουλημένων' στο κακό. Θα δώσουμε δύο σχετικά πρόσφατα παραδείγματα:

* Hershel Smith
«Ένα ζωντανό παράδειγμα λύτρωσης από τα θανάσιμα δίχτυα της μαγείας αποτελεί η ζωή του Hershel Smith. Αυτός ήρθε σε πρώτη επαφή με τους σατανιστές όταν πήγαινε στο σχολείο. Δεκατριών χρονών έγδαρε ζωντανό ένα σκυλί και ήπιε το αίμα του. Αργότερα απέκτησε τη σαδιστική συνήθεια να τρώει δέρμα από τα δάκτυλα και τα πόδια ανθρώπων, που του επέτρεπαν να το κάνει. Έγινε γνωστός ως δερματοφάγος. Έκανε κι άλλα τρελά πράγματα από αγάπη για το διάβολο κι αυτά του έδωσαν διακεκριμένη θέση στους κύκλους των σατανιστών, στους οποίους έκανε καριέρα ο Hershel. Τέλος έγινε ανώτατος ιερέας και έκανε κάθε τι που ταιριάζει στις σατανικές λατρείες. Παρόλα αυτά, αυτός ο άνθρωπος, δεμένος με χιλιάδες αλυσίδες με το σατανά, σώθηκε από το φρικτό του δρόμο, από το νικητή του σκότους. Έγινε μαθητής του Χριστού». Αργότερα ένοιωσε υπεύθυνος για τα θύματα του αποκρυφισμού και του σατανισμού, όπως κάποτε υπήρξε και ο ίδιος, και έγινε διευθυντής σε ένα κέντρο νεότητας στην Καλιφόρνια, όπου έδειχνε στους νέους το δρόμο για την πραγματική ελευθερία του Θεού (Kurt Koch, όπου ανωτέρω).



* Doreen Irvine
Ένα ακόμη πιο τρανταχτό παράδειγμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και της δύναμής Του, μας δείχνει η μεταστροφή στο Χριστό, της βασίλισσας της μαύρης μαγείας Doreen Irvine, που την περιγράφει η ίδια στο βιβλίο της «Από τη μαύρη μαγεία στο Χριστό». Εκεί αναφέρει ότι είχε αποκτήσει με τη βοήθεια του διαβόλου μεγάλες δυνάμεις. Μπορούσε να υπερίπταται 4 ή 5 πόδια ψηλά, να εμφανίζει και εξαφανίζει αντικείμενα, να σκοτώνει τα πουλιά με τη φωνή της, να βαδίζει χωρίς να καίγεται στη φωτιά. Κάποτε ψάχνοντας στους δρόμους της Αγγλίας για πελατεία, γιατί ήταν πόρνη, διάβασε μια επιγραφή, που δεν μπορούσε να ξεχάσει για αρκετές μέρες μετά, που έλεγε: «Ευτυχισμένοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί θα δουν το Θεό». Όταν πέρασε λίγος καιρός είδε ανθρώπους κρατώντας θρησκευτικά βιβλία με ψαλμούς να μπαίνουν σε μια Εκκλησία. Ένοιωσε ισχυρή ώθηση και πάει και εκείνη, αν και μια αντίθετη φωνή της έλεγε «Μην πας εκεί. Είσαι δική μου». Όταν άρχισε το κήρυγμα του Ευαγγελίου ο ιερέας, μπήκαν τα λόγια του Χριστού βαθιά μέσα στην καρδιά της Ντορίν και από τότε, μετά τη μεταστροφή της, προσπαθεί να βοηθήσει τους νέους με εκατοντάδες ομιλίες που κάνει ανά τον κόσμο να επιστρέψουν στην Εκκλησία, αφήνοντας τη ζωή των ενστίκτων και του αποκρυφισμού (Kurt Koch, όπου ανωτέρω, σελ. 21-27).

Χριστιανική τοποθέτηση:
* Στο Λευιτικόν, μιλώντας ο Θεός στον Μωυσέα, καταφέρεται εναντίον των μάγων και εγγαστρίμυθων με αυστηρές ποινές: "Θα είστε άγιοι σε μένα, γιατί είμαι άγιος εγώ, ο Κύριος και Θεός σας, ο οποίος σας ξεχώρισα από όλα τα έθνη για να είστε δικοί μου. Άνδρας ή γυναίκα που θα θελήσουν να γίνουν εγγαστρίμυθοι ή μάγοι, ψάλλοντας μαγικές ωδές, θα τιμωρηθούν και οι δύο με θάνατο. Θα τους εκτελέσετε με λιθοβολισμό. Είναι ένοχοι" (Λευτικόν, κεφ. 20,26-27). Στο σημείο αυτό φαίνεται καθαρά η παντελώς αδύνατη σχέση μεταξύ αγιότητας και μαγείας, με το να είναι δύο οντολογικά αντίθετες κατευθύνσεις, και η ανύπαρκτη επικοινωνία της δεύτερης με τα πράγματα του Θεού.
* Ο ίδιος ο Κύριος έδωσε τη δύναμη στους μαθητές του και την Εκκλησία να θεραπεύουν τους πνευματικά αρρώστους από τα δαιμόνια: "αφού προσκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε εξουσία επάνω στα ακάθαρτα πνεύματα, να τα βγάζουν και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία" (Ματθ. 10,1). Σε χρήση από την Εκκλησία, μάλιστα, βρίσκονται οι εξορκισμοί κατά των μαγικών επιθέσεων, που συνέγραψαν ο αγ. Κυπριανός, ο Μ. Βασίλειος και Ι. ο Χρυσόστομος.
* Ο απ. Παύλος ρητά ορίζει ως παραβάτες των εντολών του Χριστού όσους επιδίδονται σε μαγείες και ειδωλολατρίες και προειδοποιεί ότι χάνουν την Βασιλεία του Θεού: "είναι δε φανερά τα έργα της σάρκας: μοιχεία, ακαθαρσία, ακολασία, ειδωλολατρία, μαγεία, αιρέσεις, φόνοι και τα όμοια... εκείνοι που κάνουν παρόμοια πράγματα δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού" (προς Γαλάτες 5, 19-21)
* "Ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις" (7,3) παραγγέλνουν οι "Αποστολικές Διαταγές" και επιβάλλεται πολυετή στέρηση της θ. Κοινωνίας από τον ΚΔ' Κανόνα της Συνόδου της Άγκυρας και τον ΞΑ' της Πενθέκτης Συνόδου σε εκείνους που καταφεύγουν στη βοήθεια της μαγείας.
* Αλλά και στην Αποκάλυψη, το ίδιο τέλος επιφυλάσσεται σ' όλους εκείνους που λάτρεψαν τον Βεελζεβούλ, αντί του μοναδικού και αληθινού Θεού: "Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Σε εκείνον που διψά εγώ θα του δώσω δωρεάν από την πηγή του νερού της ζωής.... Αλλά οι φονιάδες, οι μάγοι, οι ειδωλολάτρες και όλοι οι ψεύτες θα έχουν την θέση τους στην λίμνη που καίγεται με φωτιά και θειάφι" (Αποκ, κεφ. 21,6-8).
* Μεγάλα δε όπλα κατά του χαιρέκακου και ανθρωποκτόνου δαίμονος είναι για τους χριστιανούς ο τίμιος σταυρός και η θεία Κοινωνία, η νηστεία, η εξομολόγηση, η προσευχή και η ανάγνωση των αγίων Γραφών. Άλλωστε ο Κύριος Ιησούς ενανθρωπίστηκε για να θανατώσει τον σατανά με τον δικό του Σταυρικό θάνατο και την Ανάστασή Του και ήδη "ο άρχων του κόσμου, με τη Χάρη του Θεού, εξεβλήθη έξω".

Σατανισμός για παιδιά και νέους!

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ. . . ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ

Από τον Πρωτ. ΚΥΡΙΑΚΟ ΤΣΟΥΡΟ, Γραμματέα της Σ.Ε. επί των αιρέσεων

Μεταξύ των τρόπων και των μεθόδων που χρησιμοποιεί το κίνημα τού σύγχρονου σατανισμού για να εξαπλωθεί στους νέους κυρίως ανθρώπους είναι τα παιδικά παιχνίδια, τα ηλεκτρονικά μέσα, τα παιδικά αναγνώσματα και η μουσική. Είναι άλλωστε γνωστό πόσο καταλυτική είναι η επίδραση της εικόνας και της μουσικής πάνω στις ευαίσθητες και εύπλαστες ψυχές των παιδιών. Έτσι, με το κάλυμμα τού παιχνιδιού εύκολα μπορεί να διεισδύσει, να «περάσει» πως λέμε, ένα μήνυμα στον νου και στην καρδιά τού νέου κυρίως ανθρώπου και να διαμορφώσει μέσα του τρόπο ζωής, χαρακτήρα, συμπεριφορά, ηθική και ιδεολογία. Για τη φαντασία τού μικρού παιδιού αποτελεί μορφοποιό δύναμη το παιχνίδι, το βιβλίο και ιδιαίτερα ο μαγικός κόσμος της τηλεόρασης.

Όπως όμως η παιδεία γενικότερα από μόνη της, χωρίς την αρετή, για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα, μπορεί να καταντήσει «πανουργία» και απειλή, έτσι και η μουσική ή η τεχνολογία είναι δυνατόν να μετατραπούν σε «όργανα» προώθησης μηνυμάτων ή «δογμάτων», που να είναι ψυχοφθόρα ή επικίνδυνα. Το ίδιο και η ψυχοπλάστρα μουσική μπορεί να καλεί σε ύμνο και λατρεία τού σατανά, τα δε παιδικά παιχνίδια να μετατρέπονται σε μέσα μύησης «εξ απαλών ονύχων» στον αποκρυφισμό και στον σατανισμό. Είναι διαπιστωμένο ότι στο άδυτο της οικογένειας, εκεί που υποτίθεται ότι αναπτύσσεται προστατευμένο μέσα σε ιδανικές συνθήκες ασφαλείας το μέλλον τού ανθρώπου, εισβάλλει με τον πιο ύπουλο και εχθρικό τρόπο ο αντίπαλος τού γονέα, που απαιτεί το δικαίωμα της διαμόρφωσης δικού του ανθρώπου στα παιδιά μας.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι, με παραδείγματα από τον χώρο των παιδικών παιχνιδιών, των ηλεκτρονικών μέσων, των παιδικών αναγνωσμάτων και της μουσικής:


__________Παιχνίδια παγίδες

Επιτραπέζιο παιδικό παιχνίδι, που προσφέρεται σε κουτί με σχήμα φέρετρου, καλεί τα παιδιά να παίξουν πάνω σε χαρτόνι που απεικονίζει ένα νεκροταφείο με σπασμένα μνήματα. Οι μικροί παίκτες υποδύονται ρόλους όπως το... φάντασμα Χελίν, το Βαμπίρ Μπάθορι, τή μάγισσα Σαντρέν, τον λυκάνθρωπο Τζιβαουντίν, τη μούμια Κονρού κ.λπ. Νικητής είναι ποιος φτάσει πρώτος στο κέντρο τού νεκροταφείου που είναι γραμμένη η λέξη «Εφιάλτης». Στο παιχνίδι οι παίκτες κερδίζουν κάρτες με συνθήματα πως «Γίνε ανελέητος», «Κάνε ,ότι θες για να τρομάξεις κάποιον», «Όταν δεις πανσέληνο ούρλιαξε» (η πανσέληνος συνδέεται με σατανιστικές τελετές), «Τους ηλίθιους τους κάνω ,ότι θέλω. Τώρα ρίξε το ζάρι γρήγορα, γιατί θα σού σπάσω τα μούτρα παλιοσκουλήκι».

Μάς είναι απολύτως αδύνατον να αντιληφθούμε την «παιδαγωγική» αξία αυτού τού «παιχνιδιού».
Σε άλλο παιχνίδι που συνοδεύεται με «προσπέκτους» «διακοσμημένο» με έντεκα τερατώδεις και σατανικές μορφές, χαράσσεται η «στρατηγική επιβίωσης». Με αυτήν καλλιεργείται μέσα στις απαλές ψυχές των παιδιών η βία και το μίσος με φράσεις όπως: «Κάνε επίθεση στον αντίπαλο σου έχοντας στο μυαλό σου κάτι το απλό: Πώς θα τον κόψεις φέτες στα γρήγορα». Και πιο κάτω: «Όσο πιο πολύ δουλεύεις με τα φαιά
κύτταρα, τόσο πιο θανάσιμο θα είναι το χτύπημα».

Μήπως κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτά τα συνθήματα θα βοηθήσουν τα παιδιά να αποκτήσουν «αυτοπεποίθηση»; Τότε ας μας επιτρέψουν να ερωτήσουμε: Πότε και πως ο νέος που «ζυμώθηκε» με τέτοια «δόγματα» θα απορρίψει αυτό το «μάθημα της βίας» που πήρε και πως δεν θα το μετατρέψει στο σατανικό δόγμα τού Crowley: «Ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σύμφωνα με τον δικό του νόμο, να παίζει όπως θέλει, να ξεκουράζεται όπως θέλει, να πεθαίνει όποτε θέλει και όπως θέλει...»;

Σε διαφήμιση παιχνιδιών ο ήρωας είναι ο «σούπερ κακός, με μια στρατιά τέρατα κάτω από τις διαταγές του». Η διαφορετικότητα δε τού παιχνιδιού αυτού οφείλεται στο ότι σ' αυτό «οι καλοί δεν πεθαίνουν τελευταίοι, αντίθετα είναι αυτοί που εμποδίζουν τα σατανιστικά σας σχέδια και πρέπει να φύγουν πρώτοι από τη μέση».

Σε καρτοπαιχνίδι με πολλές «ανατριχίλες», ένας μικρός παίκτης διαβάζει: «Εγώ είδα μια νεκροκεφαλή να βγάζει την άμορφη μάζα που δεν πεθαίνει». Και ο άλλος παίκτης λέει: «Είδα ένα χέρι δράκουλα να Βγαίνει από ένα τάφο». Άραγε, πως θα το ερμηνεύσει αυτό το «παιχνίδι» ένας παιδαγωγός; Και μη πει κανείς ότι είναι προσπάθεια να κατανικηθεί ο φόβος τού θανάτου μέσα στην ψυχή τού παιδιού!
Είναι σίγουρο πως η προβολή της βίας, τού «κακού», των τεράτων, των αποκρουστικών φανταστικών μορφών, δεν καλλιεργεί τις απαλές ψυχές των παιδιών. Μάλλον είναι μια απαράδεκτη «εμπορεύσιμη ιδέα που μπορεί να μαγέψει το κοινό», είναι μια «αδίστακτη τακτική πωλήσεων με επιπτώσεις σε άτομα που ακόμη βρίσκονται σε τρυφερή ηλικία». Παράδειγμα η ψύχωση που προκλήθηκε στους μικρούς συλλέκτες των POKEMON με την εμπορευματοποίηση τους, ώστε «ακόμη και η Ένωση των Άγγλων Διευθυντών Σχολείων έχει ανησυχήσει με τη μαύρη αγορά καρτών στις σχολικές αυλές και τα ποσά που απαιτούνται για να συμπληρωθεί κάποια στιγμή μια τέτοια συλλογή» (εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 15.5.2000).



__________Το παιχνίδι στην οθόνη


Ήρθε, όμως, και το νέο επίτευγμα, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να αιχμαλωτίσει ακόμη περισσότερο το μυαλό και τη φαντασία τού παιδιού. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα τού Πανεπιστημίου τού Χάρβαρντ: «Βία, αίμα και θάνατος σε αφθονία διαθέτουν τα περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια, ιδίως όσα κρίνονται κατάλληλα για μικρά παιδιά» (εφημερίδα «Τα Νέα», 11.12.2001).
Ο συντάκτης τού σχετικού άρθρου σημειώνει ότι «Περισσότερο από το 90% των χρηστών τού παιχνιδιού περιέχει βίαιες πράξεις. Οι τίτλοι με την περισσότερη βία ανήκουν στις κατηγορίες των παιχνιδιών δράσης και «Shoot' em up». Σε αυτά τα παιχνίδια συναντώνται και οι περισσότεροι θάνατοι ανά λεπτό, 24 κατά μέσο όρο. Συνολικά, τα μισά από τα παιχνίδια στην έρευνα περιείχαν τουλάχιστον μία σκηνή με βίαιο θάνατο» (αυτόθι).
Ελληνικό περιοδικό, σε άρθρο του με τίτλο «Παιχνίδια που διαφημίζουν τον σατανά» σημειώνει: «Πρόκειται για τα "Computer Games" που προτρέπουν κατά κάποιο τρόπο όλους εμάς, μικρούς και μεγάλους, να μπούμε στους σκοτεινούς κόσμους τού σατανά. Για τα παιχνίδια τού θανάτου που παίζουν τον ρόλο τού μυητή, δίνουν εικόνες αλλά και "συμβουλές" με κάθε λεπτομέρεια για τελετές μαύρης μαγείας και βουντού, ενώ μιλούν και για θυσίες στο Κτήνος» (Οικ. Θησαυρός, 29.10.1996).

Στο φθοροποιό έργο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών έρχεται συνεπίκουρος η μαγική οθόνη της τηλεοράσεως. Οι παιδικές εκπομπές με αποκρυφιστικό και μαγικό περιεχόμενο, τύπου Χάρι Πότερ, είναι η καθημερινή «τροφή» των μικρών τηλεθεατών σε αρκετά κανάλια. Πολλοί από τους «ήρωες» των εκπομπών αυτών δεν είναι πρότυπα αρετής, ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αυτοθυσίας, αλλά «ήρωες τού παραλόγου», υπεράνθρωποι που αντλούν τη δύναμη από μέσα τους, που δεν σκέπτονται καν άρα και δεν διδάσκουν ότι πέραν από τις ανθρώπινες δυνατότητες και ικανότητες υπάρχει η Παντοδυναμία και η Αγάπη τού Θεού. Αντί οι ήρωες αυτοί να διδάσκουν τη σωστή σχέση τού παιδιού προς τον Θεό Δημιουργό του, ντύνουν την «εικόνα τού Θεού» με μορφές ζώων και φανταστικών τεράτων.

Αλλά και με το τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογικής προόδου τού ανθρώπου, το Διαδίκτυο, συμβαίνει ,ότι και με τα αλλά επιτεύγματά του. Δηλαδή, δεν χρησιμοποιείται μόνον ως πολυτιμότατο αγαθό και μέσο ανταλλαγής γνώσεων και επικοινωνίας, αλλά συχνά ως μέσο όργανο διακίνησης καταστροφικών ιδεολογιών διαφόρων παραθρησκευτικών και σατανιστικών ομάδων.

Έτσι, μπορεί κανείς να βρει σε ιστοσελίδα σατανιστικής ομάδας, υπό τον τίτλο «Νέα της Κόλασης», ποιοί είναι οι «Δέκα λόγοι για τους οποίους είναι πολύ θαυμάσιο να είσαι σατανιστής» . Και βέβαια υπάρχει εκτενής ανάλυση για το πως θα το πετύχεις.
Σε άλλη σελίδα διαβάζουμε: «Συμμετέχετε για να προάγουμε τις μεθόδους και να γεννήσουμε ένα σατανικό έθνος με το να προχωρήσετε στις επίλεκτες δυνάμεις των πιστών οπαδών τού σατανά... Έχει φτάσει η ώρα να συντρίψουμε τη χριστιανική υποκρισία και να φέρουμε στο προσκήνιο την κυριαρχία του σατανά στη γη, να φέρουμε τους χριστιανούς γονατιστούς μπροστά μας, δηλαδή να τους υποτάξουμε και να τους κυριέψουμε...».
Η προσφορά μέσω τού INTERNET εμπλουτίζεται ακόμη με πάμπολλες «αγγελίες» για «αναζητήσεις» φίλων σατανιστών ή με την προβολή των προτιμήσεων τους σε «θυσίες, ακρωτηριασμούς, κανιβαλισμό... μπάνιο σε αίμα κατσίκας και να το πίνει από ανθρώπινο κρανίο».


__________Βιβλία διαβρωμένα


Κι αν κάποιοι γονείς, θέλοντας να προφυλάξουν τα παιδιά τους από όλα σα μέχρι τώρα εκθέσαμε, θελήσουν να τα απασχολήσουν με ένα βιβλίο, ας μη νομίσουν ότι δεν έχουν φθάσει εκεί οι υπηρέτες τού κακού.
Το «μάρκετινγκ» και ιδίως το κέρδος δεν έχουν αναστολές, ιδιαίτερα όταν οι «εγκέφαλοί» τους έχουν στρατευθεί στα προστάγματα τού τέρατος που λέγεται «Νέα Εποχή». Έτσι και στον χώρο τού βιβλίου, μέσα από το παραμύθι και τα εικονογραφημένα έντυπα, προωθούν τον σατανισμό. Τίτλοι βιβλίων πως «Σχολείο ο Τάφος», «Η κατασκήνωση τού Δράκουλα», «Ο ακέφαλος ποδηλάτης» κ.ά. καλύπτουν κείμενα βίας, μαγείας, σατανισμού. Μέσα από πολλά βιβλία και εικονογραφημένα παιδικά αναγνώσματα επιδιώκεται η κατάργηση της διάκρισης μεταξύ καλού και κακού (καθαρά νεοεποχίτικο «δόγμα»). Η πρόκληση τρόμου είναι ο κεντρικός επιδιωκόμενος σκοπός, που ξεκινά από τα τρομακτικά εξώφυλλα και καταλήγει σε μια αναστάτωση της απαλής ψυχής τού νεαρού αναγνώστη. Πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε μια συλλογή εξώφυλλων τέτοιων βιβλίων ως «εικονοστάσι τού Διαβόλου».
Άραγε, όταν το παιδί μας σήμερα ολοκληρώνει το διάβασμα ενός παραμυθιού νιώθει το ίδιο ευτυχισμένο, γαλήνιο, χαρούμενο, ανάλαφρο, ασφαλές, πως με εκείνα τα αξέχαστα παραμύθια τού παππού και της γιαγιάς, τού «παλιού καλού καιρού»;


__________
Ο σατανικότερος τρόπος

Τέλος, ο σατανισμός χρησιμοποιεί, και μάλιστα ευρύτατα, τις «χορδές» και τα «όργανα». Το σατανιστικό μήνυμα και η λατρεία τού σατανά χρησιμοποιούν ιδιαίτερα τη Hard Rock - Heavy metal μουσική για μέσο προσηλυτισμού των νέων κυρίως ανθρώπων.
Σατανιστική ορολογία, ύβρεις κατά τού Ιησού Χριστού και τού Χριστιανισμού γενικότερα, συνθήματα βίας, αισχρά συνθήματα και μηνύματα, ακόμη και σατανιστικά ή αντιχριστιανικά σύμβολα κυριαρχούν σε τραγούδια και σε έντυπα αυτής της μοντέρνας μουσικής. Συγκροτήματα φέρουν προκλητικούς και υβριστικούς τίτλους πως: «Rotting Christ» (σάπιος Χριστός), «Judas Priest» (ιερέας τού Ιούδα) κ.ά.
Μέσα στο παραλήρημα της έντονης αυτής μουσικής ακούγονται λόγια πως «Είμαι ενωμένος με τον σατανά, υπακούω στις εντολές του... αγαπάω τον θάνατο... είμαι κύριος τού εαυτού μου... Φέρω το σημάδι τού Διαβόλου, σκοτώνω το νεογέννητο μωρό, σκίζω τη σάρκα των νηπίων» (συγκρότημα Venom). Χωρίς αμφιβολία σοκάρουν τα συνθήματα τού συγκροτήματοςBlack Sabbath στο «Paranoid»: «Πάρε μια ζωή, θα είναι φθηνή. Σκότωσε κάποιον, κανένας δεν θα κλάψει. Η ελευθερία είναι δική σου, κάνε μόνο το καθήκον σου, θέλουμε μόνο την ψυχή σου».
Στο περιοδικό «THE FOREST» διαβάζουμε ότι: «Το Black Metal ΔΕΝ είναι μουσική, είναι ιδεολογία που εκφράζεται μέσα από δαιμονικούς ήχους και θορύβους». Επιπλέον πολλά κείμενα τού περιοδικού διακοσμούνται με τον αντεστραμμένο σταυρό. Είναι πολύ χαρακτηριστική η απάντηση που δίνει ένα μέλος ξένου συγκροτήματος: «Είμαι Θεός. Προσκυνήστε με».
Σε ερώτηση τι εκφράζει το συγκρότημα Crimson Moon, δίδεται η απάντηση: «Την καταστροφή κάθε μορφής επιβολής όπως η αστυνομία, οι κυβερνήσεις και ο Χριστιανισμός. Οι μόνες αρχές που πρέπει να διέπουν την ανθρωπότητα είναι τα ανθρώπινα ένστικτα πως η λαγνεία και η εκδίκηση».
Και σε άλλη ερώτηση: «Με τι ασχολούνται οι στίχοι σας;», δίνεται η απάντηση: «Ασχολούμαστε με φιλοσοφία και αποκρυφιστικές πρακτικές όπως ο αστρικός, ψυχικός και τελετουργικός βαμπιρισμός, δαιμονολογία, αστρική προβολή, μαγεία και αρχαία Σουμεριακή και Ασσυριακή μυθολογία».
Όταν δε τους ζητούν να πουν πως εμπνέονται, η απάντηση είναι ότι: «Χρησιμοποιούμε μαριχουάνα και μανιτάρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε βιώσει εξωκοσμικές εμπειρίες».
Δεν παραλείπει το εν λόγω «μουσικό» περιοδικό να αφιερώσει πέντε ολόκληρες σελίδες για να προβάλει την «Εκκλησία τού Σατανά». Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός τι φιλοξενούνται τέτοια συγκροτήματα μέσα σε δημόσιους χώρους πως είναι το Ολυμπιακό Στάδιο, στο οποίο διοργανώθηκε Rockwave Festival (Ιούλιος 2001) με σατανιστικά τραγούδια κάτω από το όνομα γνωστής φίρμας μπύρας.

Μετά από όλα αυτά κάθε εφησυχασμός είναι ένοχη. Η καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, μέσα στα πλαίσια των νόμων, είναι έγκλημα. Το που ανήκει η ευθύνη είναι πρόδηλο: Τα εγκλήματα διώκονται από τις αρμόδιες Αρχές τις τεταγμένες να προστατεύουν τη δημόσια τάξη, την υγεία, τη ζωή, την ασφάλεια και τα έννομα αγαθά. Η Εκκλησία έχει κρούσει επανειλημμένα τον κώδωνα τού κινδύνου και έχει υποβάλει τις προτάσεις της. Από την άλλη πλευρά, έχουσα συναίσθηση των ευθυνών της και μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που το Σύνταγμα και οι νόμοι της παρέχουν επιτελεί το καθήκον της.
Πρέπει όμως και τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας να αναγνωρίσουν το πρόβλημα και να αναλάβουν το μέρος της ευθύνης που τους ανήκει.
Έχουμε ήδη θρηνήσει θύματα και τούτο δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί μόνον όταν έγκαιρα, ορθά και υπεύθυνα και μάλιστα προληπτικά αντιμετωπισθεί η απειλή, όταν αυτή σίγουρα υπάρχει.

ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ με θυσία ανηλίκου στην Αγγλία

Ένας τελετουργικός φόνος μαύρης μαγείας, με θύμα ένα αγόρι ηλικίας 57 χρόνων, απασχολεί έντονα τις βρετανικές αρχές αυτό τον καιρό. Ο κορμός τού άτυχου μικρού, που οι αστυνομικοί έχουν ονομάσει Αδάμ, βρέθηκε να επιπλέει στον Τάμεση στις 21 Σεπτεμβρίου και έκτοτε οι αρχές δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν ούτε τον δράστη τού εγκλήματος αλλά ούτε και την ταυτότητα τού μικρού. Ο Δρ. Χέντρικ Σόλτζ από τη Νότια Αφρική, ειδικός σε εγκλήματα μαύρης μαγείας, ο οποίος παραβρέθηκε στη δεύτερη αυτοψία τού μικρού, σε συνέντευξη Τύπου επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για τελετουργικό φόνο.
Πρόκειται, δηλαδή, για μια κατά παραγγελίαν ανθρωποθυσία, η οποία τελέσθηκε για λογαριασμό «πελάτη», ο οποίος επιθυμεί να θεραπευτεί από κάτι ή να αυξήσει την περιουσία του.
Ένα λευκό σεντόνι που είχε γραμμένο το όνομα «Αντέκογιε Γιό Φόλα Αντεόγιε» και επτά μισοκαμένα κεριά βρέθηκαν κοντά στο ακρωτηριασμένο πτώμα τού μικρού και εικάζεται ότι μπορεί να πρόκειται για το όνομα τού «πελάτη». Παρά τις έρευνες, ωστόσο, δεν έχει εντοπιστεί κανένα άτομο με αυτό το όνομα στη Βρετανία.
Οι αρχές βρίσκονται σε στενή επαφή με τις αρχές τού Βελγίου και της Γερμανίας, που πρόσφατα έχουν εντοπιστεί αλλά τρία νεκρά παιδιά δολοφονημένα με παρόμοιο τρόπο. Συμβαίνουν, λοιπόν, και στη γηραιά Αλβιώνα.

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

του Αρχιμ. π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

Ξέρομε ότι η μαγεία είναι δαιμονική ενέργεια. Γι' αυτό κατ' αρχήν αναφερόμαστε επιγραμματικά στην

1) ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Γνωρίζομε ότι οι δαίμονες είναι εκπεσόντες Άγγελοι. Όμως και μετά την πτώση τους δεν έπαυσαν να διατηρούν κάποιες ιδιότητες των Αγγελικών νοερών ουσιών, όπως «το κούφον, το Αεικίνητον και το Ασώματον» (κατά την διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού). Δεν έπαυσαν να είναι νόες «ου σωματικώς περιγραφόμενοι, ουδέ τριχή διάστατοι». Δεν έπαυσαν να είναι «Αόριστοι, δηλαδή μη περιοριζόμενοι υπό τειχών, θυρών και κλείθρων». (Ασώμα­τοι βέβαια και Άυλοι, «όσον προς ημάς». Όχι σε σύ­γκριση με τον Θεό. «Παν γαρ το συγκρινόμενον προς τον Θεόν, παχύ τε και υλικόν ευρίσκεται»).

Συνέχισαν λοιπόν οι δαίμονες να είναι «νόες», «νοερές ουσίες». Πανέξυπνοι και πανεπιστήμονες. Μόνο που με την πτώση τους από φωτεινοί νόες έγι­ναν σκοτεινοί νόες. Και έτσι διέστρεψαν την εξυπνάδα και την επιστημοσύνη τους σε σκοτεινά νοήματα και ύπουλες μεθοδείες. Σε παγίδες δηλαδή, που κά­νουν και ένα Μέγα Αντώνιο να τρομάζει και να απορεί: «Τις άρα παρέρχεται ταύτας;».

Πρώτη, ως γνωστόν, παγίδα του διαβόλου είναι το να πείση τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει. Μερι­κοί το κατοχυρώνουν αυτό και με... πατερικές ρήσεις. Γιατί λένε οι Πατέρες ότι ο διάβολος, ως «σκότος» δεν μετέχει εις το είναι αλλά εις το μη είναι.

Πρέπει λοιπόν να πούμε (έστω κι αν είναι περιτ­τό) ότι αυτό δεν σημαίνει ότι ο διάβολος είναι ανύ­παρκτος! Απλώς σημαίνει ότι δεν μετέχει στην όντως ζωή, στην ζωή του Θεού. Και «κατά αποβολήν της όντως ζωής» έγινε «νεκρόν πνεύμα, νεκρούν τους εγγίζοντας» (λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς). Και «νεκρόν πνεύμα» ξανατονίζομε δεν σημαίνει ανύ­παρκτος.

Όσον αφορά την αντιμετώπιση της μαγείας από την Εκκλησία, ο ιατρός ποιμήν πρέπει να κάνει κατ' αρχήν:

2) ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ.

Πρέπει πρωτίστως να εξετάσει μήπως πρόκειται για κατά φαντασίαν μάγια. Αναφέρουμε ενδεικτικά δύο αληθινά περιστατικά από τα πάμπολλα κωμικο­τραγικά συμβαίνοντα, που κάθε ιερέας θα μπορούσε να διηγηθεί.

α) Ενας πατέρας καλεί τον ιερέα στο σπίτι του ζητώντας του να διαβάσει εξορκισμούς στο παιδάκι του, που βρίσκεται σε πυρετικό κώμα. Ο ιερέας δια­πιστώνει έκπληκτος ότι δεν έχουν πάει ακόμη το παιδί στον γιατρό...

β) Μια κυρία οδηγώντας το νεοαποκτηθέν αυτοκίνητό της, το ρίχνει σε χαντάκι. Έντρομη τρέχει στον ιερέα να της διαβάσει εξορκισμούς, γιατί πι­στεύει ότι της έκανε μάγια η πεθερά της. Ο ιερέας διαπιστώνει ότι η κυρία πήρε το δίπλωμα οδηγήσεως «νύχτα», και ότι η ταλαίπωρη πεθερά είναι ανεύθυνη για το δυστύχημα.

Μπαίνοντας ουσιαστικώτερα στο θέμα μας πρέπει να παρατηρήσωμε ότι, και σ' αυτές τις περιπτώσεις (που δεν είναι τόσο κωμικές όσο φαίνονται), και στις περιπτώσεις καθαρά δαιμονικής ενεργείας, το πανικό­βλητο θύμα ζητάει άμεσα και απτά αποτελέσματα απελευθερώσεώς του από το «κακό». Αποτελέσματα εδώ και τώρα. Πολύ χαρακτηριστικά έλεγε κάποιος κοινωνιολόγος: «Πως να το κάνομε; ό,τι και να λέ­με, είμαστε άνθρωποι των κουμπιών και των χαπιών. Θέλουμε πατώντας ένα κουμπί, ή πίνοντας ένα χάπι, να λυθούν αμέσως και ανωδύνως όλα μας τα προβλή­ματα». Ζητάμε αυτόματες λύσεις, έστω κι αν ξέρουμε ότι δεν είναι γνήσιες λύσεις. Μας βολεύουν αυτές οι ψευτολύσεις, γιατί δεν απαιτούν ιδρώτα και κόπο.

Μια τέτοια αντίληψη δυστυχώς μας χαρακτηρίζει και ως προς τη σχέση μας με την Εκκλησία.

Τέτοιες όμως λύσεις αυτόματες δεν δίδει η Εκκλησία. Για την Εκκλησία είναι αδιανόητη

3) Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΓΕΙΑ.

Και εδώ ακριβώς έγκειται το δύσκολο έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να καταλά­βουν ότι οι μαγικές λύσεις, (που τόσο άφθονες προ­σφέρονται στο super market της παραθρησκείας) όχι απλώς δεν είναι λύσεις, αλλά αντίθετα είναι ακόμη πιο σίγουρο δέσιμο στο μαγγανοπήγαδο των δαιμο­νικών ενεργειών.

Και πρέπει να ειπούμε ότι αυτό το όντως δύσκο­λο έργο της Εκκλησίας, το δυσκολεύουν ακόμη πε­ρισσότερο κάποιες νοσηρές τάσεις (συχνά εμφανιζόμενες μεταξύ των πιστών) όπως είναι: η θαυματολαγνεία, η οραματολαγνεία και η χαρισματολαγνεία. Αυτού του είδους οι λαγνείες ενισχύουν την μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας, και ως εκ τού­του αποτελούν αποβλητέα καρκινώματα. Οι άγιοι Πατέρες, ως έμπειροι χειρουργοί-ιατροί φρόντιζαν πάντοτε να καθαρίζουν το Σώμα της Εκκλησίας από τέτοιους κακοήθεις όγκους.

Ενδεικτικά Αναφέρομε δύο περιστατικά Από τον βίο του Μεγάλου Παχωμίου:

α) Κάποιος πλανεμένος μοναχός προκαλούσε τους πατέρες του κοινοβίου του Αββά Παλάμωνα (Γέροντα του Παχωμίου) λέγοντάς τους: «Όποιος έχει πίστη, ας σταθεί πάνω σε κάρβουνα αναμμένα και να απαγ­γείλει το Πάτερ ημών». Παρά τις νουθεσίες του Αββά Παλάμωνα, ο άφρων μοναχός δεν συνήλθε από την δαιμονική του έπαρση. Πήδηξε γυμνόπους επί της ανθρακιάς, και είπε την Κυριακή προσευχή μέχρι τέ­λους, μένοντας αβλαβής (αβλαβής στα πόδια όχι και στο κεφάλι). Και την άλλη μέρα φεύγοντας ωνείδιζε τους Αδελφούς: «Ταλαίπωροι, που είναι η πίστη σας;». Φυσικά δεν άργησαν να παρουσιασθούν εμφανέστερα τα συμπτώματα δαιμονισμού του εν λόγω αδελφού.

β) Αργότερα στο κοινόβιο του Μεγάλου Παχωμίου πήγαν κάποιοι αιρετικοί μοναχοί και τον προκαλούσαν να περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό του ποταμού, για να φανεί ποιος είναι πιο ενάρετος. Ο άγιος τους απάντησε με ταπείνωση: «Ο πόθος του Παχωμίου δεν είναι να διέλθει αυτόν τον ποταμό τον υδάτινο, αλλά εκείνο τον πύρινο ποταμό, ο οποίος πρόκειται να με σύρει βιαίως ενώπιων του φοβερού βήματος του Χριστού, για να κριθώ ο πολυαμάρτητος. Γι' αυτό φροντίζω και γι' αυτό αγωνίζομαι. Αυτές δε τις σατανικές ενέργειες που μου προβάλλε­τε, τις αποστρέφομαι και τις βδελύσσομαι». Και μετά ο όσιος παρήγγειλε αυστηρά στους αδελφούς να μην επιθυμήσουν ποτέ να ιδούν οπτασία ή αποκάλυψη ή δαίμονες. Ούτε να ενοχλούν τον Θεό με τέτοιες Ανάρμοστες αιτήσεις.

4) Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΩΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΚΑΚΟΠΡΑΞΙΑ.

Είναι φανερό ότι τα προαναφερθέντα νοσηρά συμπτώματα της θαυματολαγνείας, οραματολαγνείας και χαρισματολαγνείας, Αποτελούν καρπούς του πνεύματος της πλάνης. Και δεν ξεχνάμε ότι το πρώτο πνεύμα που εξορκίζομε στους προς το Άγιο βάπτισμα ερχομένους, είναι το δαιμόνιο της πλάνης. Η Εκκλησία θεωρεί κατ' εξοχήν δαιμονόπληκτο τον άνθρωπο που κατέχεται από τέτοιο πνεύμα. Για να γίνει, λοι­πόν, κάποιος μέλος της Εκκλησίας, η οποία είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, πρέπει πρώτα να ελευθερωθεί από αυτό το πνεύμα της πλάνης.

Όμως ο διάβολος, όπως υπογραμμίζει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, δεν κατακτά τον άνθρωπο μόνο ως πνεύμα πλάνης, αλλά και ως πνεύμα ειδωλολατρίας και πάσης πλεονεξίας, όπως επίσης και ως πνεύμα ψεύδους και πάσης ακαθαρ­σίας. Δηλαδή η δαιμονική κατοχή δεν εκδηλώνεται μόνο ως κακοδοξία αλλά και ως κακοπραξία ως διε­στραμμένος τρόπος ζωής.

Σ' αυτό που έχει λεχθεί, ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να πείθει τον ανθρωπο ότι δεν υπάρχει, θα μπορούσε να προστεθεί ότι μια εξ ίσου επιτυχημένη παραπλάνηση του ανθρώπου από τον διάβολο είναι να τον κάνει να πιστεύει ότι δαιμονόπληκτος είναι μόνο αυτός που κυλιέται στην γη βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τρίζοντας τα δό­ντια και βλαστημώντας ιερόσυλα. Αλλοίμονο δεν είναι μόνο τέτοιοι αυτοί που βρίσκονται υπό την εξουσία των δαιμόνων.

Η Παράδοση της Εκκλησίας με συνέπεια παρου­σιάζει ως δαιμονόπληκτο τον κάθε άνθρωπο που εκούσια υποδουλώθηκε σε κάποιο πάθος, όσο «μι­κρό» κι αν φαίνεται. Γιατί, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και το σπουργίτι έστω και αν δεν έχει πιαστεί ολόκληρο αλλά μόνο από το ποδα­ράκι του στην παγίδα που του στήσανε, βρίσκεται όμως στην εξουσία εκείνου που έστησε την παγίδα.

Και συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης αναφερόμενος στην φρικτή περίπτωση του ανθρώπου που πιάνεται στην παγίδα όχι από το ποδαράκι, αλλά από την τσέπη του, δηλαδή τον φιλάργυρο.

«Τι θάλεγε κανείς για τον φιλάργυρο; (λέει ο άγιος Ιωάννης). Δεν είναι κι αυτός δαιμονισμένος; Ποιος μπορεί ποτέ να τον συγκρατήσει; Στην περί­πτωση των δαιμονισμένων της χώρας των Γεργεσηνών, οι δαίμονες υποχώρησαν στο πρόσταγμα του Κυρίου, και βγήκαν αμέσως από το σώμα των ανθρώπων. Ο υποδουλωμένος όμως στο πνεύμα της φιλαργυρίας, ούτε στο πρόσταγμα του Χριστού υπο­χωρεί. Δεν υπακούει. Όχι επειδή είναι ισχυρότερος του Χριστού. Αλλά επειδή ο Χριστός δεν μας φρο­νηματίζει χωρίς τη θέλησή μας.

Ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε να συνανα­στρέφεται με τέτοιου είδους ανθρώπους; Εγώ τουλά­χιστον θα προτιμούσα να ζω μαζί με χίλιους δαιμο­νισμένους, παρά με ένα που υποφέρει από αυτή την αρρώστεια. Τι παρόμοιο κάνουν όλοι μαζί οι δαιμο­νισμένοι με αυτό που τόλμησε να κάνει ο Ιούδας; Αν κάποιος μπορούσε να ιδεί καθαρά τον δαίμονα που βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιον άνθρωπο, θα διεπίστωνε ότι είναι πολύ πιο άγριος και μανιώδης από αυτούς που βγήκαν από τους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών».

Αφήσαμε τον άγιο Ιωάννη να μιλήσει λίγο περισ­σότερο για να τονισθεί ότι: Η κεντρική πόρτα εισόδου των δαιμόνων στον άνθρωπο είναι η καταφρό­νηση των εντολών του Θεού, και η αντικατάσταση του «γενηθήτω το θέλημά Σου» της Κυριακής Προ­σευχής με το «γενηθήτω το θέλημά μου».

Ο άνθρωπος που γλυκάθηκε με τα σιρόπια της αυτονομίας και σιχάθηκε το ζων ύδωρ της υπακοής, αποτελεί «κελεπούρι» για τον διάβολο. Και μάλιστα «κελεπούρι» που το πιάνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Η μεγαλύτερη αφορμή ξεκούρασης για τον διάβολο είναι το να κάνουμε τα θελήματά μας. Γιατί «έφ' όσον τα θελήματα ημών ποιούμεν, ου πολεμούσι μεθ' ημών οι δαίμονες», όπως λέει και ο Αββάς Ποιμένας: «τα γαρ θελήματα ημών δαίμονες γεγόνασι· και αυτοί εισίν οι θλίβοντες ημάς, ίνα πληρώσωμεν αυτά». Στις «9 Statements)) του ιδρυτή της 'Εκκλησίας του Σατανά αναφέρεται: «ο σατανάς ενσαρκώνει την ικανοποίηση των παθών».

Αφού λοιπόν ο διάβολος αποκτά εξουσία πάνω στον άνθρωπο όχι κατά τρόπο μαγικό, αλλά με την ελεύθερη συγκατάθεση του θεληματάρη ανθρώπου, είναι αυτονόητο ότι και η απαλλαγή από την επήρεια των δαιμόνων δεν μπορεί να γίνει με τρόπο μα­γικό.

Η περί παθών διδασκαλία της Εκκλησίας είναι το κατ' εξοχήν κεφάλαιο της ορθοδόξου ανθρωπολο­γίας, το οποίο αποτελεί την καλύτερη

5) ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ.

Αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στον άνθρωπο που δηλητηριάστηκε από αυτή την αντίληψη. Και λέμε «δηλητηριάστηκε» γιατί πρόκειται για μια βαρειά δηλητηρίαση, που αποτελεί την κυριώτερη νοσογόνο αίτια. Από αυτήν κυρίως υποφέρει ο κάθε (κατά φαντασίαν ή πραγματικά) μαγεμένος, που καταφεύγει στο ιατρείο της Εκκλησίας.

Και είναι εγκληματικό να τον αφήσωμε να πιστεύ­ει ότι φορώντας ένα σταυρό ή πίνοντας ένα μπουκά­λι αγιασμό όλα θα πάνε καλά. Χρειάζεται πρώτα να του επισημάνωμε ποιές είναι οι πόρτες που χρησιμο­ποιεί ο διάβολος για να μπει στην ζωή των ανθρώ­πων και έπειτα να του μάθουμε πως κλείνουν αυτές οι πόρτες και πως ανοίγει η θύρα ελέους του Θεού. Και πάνω απ' όλα να τον βοηθήσωμε να καταλάβει ότι για να κλείσουν οι μεν και να ανοίξει η δε, χρειά­ζεται δουλειά. Και εκ μέρους του δουλειά.

Ένας Τούρκος αξιωματικός, που ήταν βαρειά άρρωστος, έστειλε κάποτε στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό μια λεκάνη με νερό για να την ευλογήσει ώστε να την πιεί ως φάρμακο. Ο άγιος κάνοντας σωστή διάγνωση του πρότεινε κάποιο άλλο φάρμα­κο, σίγουρα πολύ ακριβότερο. Του λέει: Θα σου ευλο­γήσω το νερό με δυο προϋποθέσεις: α) Να σταματή­σεις να μπεκροπίνεις, και β) να δώσεις ελεημοσύνη στους φτωχούς το 1/10 της περιουσίας σου.

Με άλλα λόγια, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε στον Τούρκο: α) δεν είμαι μάγος, και β) Αν θέλεις να γίνεις ΚΑΛΑ (το «καλά» με κεφαλαία), αγωνίσου εσύ ο ίδιος να ελευθερωθείς από τα τυραννικά αφε­ντικά που λέγονται «πνεύμα φιληδονίας» και «πνεύμα φιλαργυρίας». Έτσι θα γίνεις και «καλά» (το «καλά» με μικρά), δηλαδή θα θεραπευθείς από την αρρώστεια.

Ο Τούρκος υποσχέθηκε ότι θα κάνει αυτά που του ζήτησε ο άγιος. Και μόνο τότε ο άγιος Κοσμάς του έστειλε τον αγιασμό.

Ακριβώς αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: Να βοηθήσει τους πιστούς να διακρίνουν μεταξύ του ΚΑΛΑ (με κεφαλαία) και του «καλά» (με μικρά). Κι αν είναι εγκληματικό (όπως είπαμε) να αφήνωμε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι με την μαγική χρή­ση των αγιαστικών μέσων της Εκκλησίας όλα θα πη­γαίνουν καλά, άλλο τόσο εγκληματικό είναι να τους αφήσωμε να πιστεύουν ότι αυτό το «καλά» (με μι­κρά), δηλαδή η ανακούφιση του ανθρώπου από κά­ποια προσωρινά προβλήματα, ταυτίζεται με το ΚΑ­ΛΑ (με κεφαλαία), δηλαδή τη σωτηρία του όλου ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας, και από τις συνέπειές της: την φθορά και τον θάνατο.

Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, όχι για να μας δώ­σει την δυνατότητα να φοραμε φανέλλες με την ξε­νόγλωσση διακήρυξη NO PROBLEM (έστω κι αν αυτό το problem είναι η ενόχληση ή και η κατάλη­ψη από κάποιο δαιμόνιο), αλλά για να μας δώσει την δυνατότητα να γραφεί το όνομά μας «εν ουρανοίς». Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. Και αυτό πρέπει να μάθουμε τους πιστούς μας πρώτα να ζητιάνε. Και αυτή είναι η πρώτη η μοναδική αιτία χαράς για όλη την Εκκλησία.

Ας θυμηθούμε ότι όταν επέστρεψαν οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες: «Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου», ο Χριστός τους απάντησε: «Εν τούτω ΜΗ χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς».

Και επειδή (όπως είπαμε) θέλουμε «εδώ και τώ­ρα» γεγονότα και όχι απλώς νεφελώδεις υποσχέσεις, γι' αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι: η εγγραφή των ονομάτων εν ουρανοίς δεν είναι ένα ωραίο σχήμα λόγου που περιγράφει μεταφορικά κάποια νεφελώδη εσχατολογική ελπίδα. Ίσα-ίσα είναι μία εδώ και τώ­ρα ένταξη στο Σώμα της Εκκλησίας. Δηλαδή, κάτι το πολύ συγκεκριμένο και σαφές. Έξω από αυτό το Ένα Σώμα της Μιας Εκκλησίας, οποιαδήποτε «νί­κη» (εντός εισαγωγικών) κατά του διαβόλου, οποιαδήποτε «Απαλλαγή» (εντός εισαγωγικών) από την εξουσία του διαβόλου είναι φιάσκο. Είναι μπλόφα. Και αποτελεί μεγάλη επιτυχία του διαβόλου το να δημιουργήσει στον άνθρωπο την

8) ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ

Στον βίο του Αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού θα έχετε διαβάσει για την περίπτωση του μάγου Βιργινίου. Σας θυμίζω με συντομία το περιστατικό:

Κάποια γυναίκα μαθαίνοντας ότι ο άντρας της την απατάει, κατέφυγε στον μάγο Βιργίνιο. Εκείνος της υποσχέθηκε να την βοηθήσει. Και αποκαλύπτο­ντας της κάποιες αμαρτίες της, ενίσχυσε την πίστη της προς αυτόν. Μετά ο μάγος πήγε σπίτι της, ζή­τησε λάδι και νερό, τα έβαλε σε ένα καντήλι, πήρε μια λαμπάδα, άναψε το καντήλι και το έβαλε μπρο­στά στις εικόνες. Όλα τα έκανε με φαινομενική ευλάβεια. Τέλος πήρε μια ζώνη, κάτι ψιθύρισε, έκανε τέσσερεις κόμπους και την έδωσε στην γυναίκα να την φοράει κατάσαρκα.

Αποτέλεσμα; Άμεσο και εντυπωσιακό! Ο άντρας της σταμάτησε τις εξωσυζυγικές σχέσεις και έγινε υπο­δειγματικός σύζυγος. Το πρόβλημα λύθηκε. Όλα φαι­νόταν ότι πήγαιναν καλά. Μέχρι που η πλανεμένη γυ­ναίκα άρχισε να δέχεται σφοδρές δαιμονικές επιθέσεις κυρίως την νύχτα. Το πονηρό πνεύμα ζητούσε την ανταμοιβή του, έφ' όσον εκείνη πρώτη κατέφυγε σ' αυτό. Τράβηξε πολλά η ταλαίπωρη για να καταλάβει ότι δαίμονας δαίμονα «ουκ εκβάλλει». Και ότι η συμ­μόρφωση του συζύγου της ήταν φιάσκο του διαβόλου.

Και τότε θυμήθηκε ότι πρέπει να αρχίσει να προ­σεύχεται και να νηστεύει. Και τότε θυμήθηκε να κατα­φύγει στον μαθητή του Αγίου Ανδρέα, τον Επιφάνιο.

Ας ακούσουμε και την εξήγηση που έδωσε ο άγιος Ανδρέας στον Επιφάνιο, για το πως ο διάβο­λος απέκτησε εξουσία σ' αυτήν την γυναίκα. Οι άγιοι, κατά τον Απόστολο Παύλο, «τα νοήματα του διαβόλου ουκ αγνοούσι».

Ο διάβολος, είπε ο άγιος Ανδρέας, συνηθίζει πρώτα να διώχνει την χάρη του Θεού από τους ανθρώπους, και ύστερα να μπαίνει μέσα τους ανεμπό­διστα. Η θεία Χάρη δεν φεύγει επειδή φοβάται τον διάβολο, αλλά επειδή αποστρέφεται και σιχαίνεται την δυσωδία της αμαρτίας. Ο διάβολος δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτία τυραννικά. Απλώς τον πειράζει, τον ερεθίζει και του φέρνει πονηρούς λογι­σμούς. Αν ο άνθρωπος υποχωρήσει στην σατανική πρόκληση και πέσει στην αμαρτία, ο διάβολος αποκτά δικαιώματα επάνω του και η χάρη φυγαδεύεται.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την δυστυχισμένη γυναίκα. Την φθόνησε ο διάβολος επειδή ήταν ευσεβής και σεμνή, και θέλησε να την υποδουλώσει. Χρη­σιμοποίησε στην αρχή την ασωτεία του συζύγου της για να την οδηγήσει στον μάγο Βιργίνιο. Κατάφερε έπειτα να του δώσει η ίδια με την θέλησή της τα απαραίτητα για την μαγεία. Προσπάθησε μετά να απομακρύνει από πάνω της την χάρη του Αγίου Βα­πτίσματος. Χρησιμοποίησε το καντήλι αντί για κολυμβήθρα, το νερό αντί για το αγιασμένο νερό του Βαπτίσματος, το λάδι αντί για το άγιο Μύρο, την λαμπάδα αντί για τα κεριά που έκαιγαν την ώρα του μυστηρίου. Όσον αφορά τους κόμπους της ζώνης, εκεί «έδεσε» τον διάβολο και την πρόσταξε να την φορεί κατάσαρκα, για να τον έχει διαρκώς τυλιγμέ­νο στην μέση της.

Αυτά είπε ο άγιος Ανδρέας στον μαθητή του Επιφάνιο.

Είναι φανερό ότι η γυναίκα αυτής της ιστορίας έπεσε στην παγίδα του διαβόλου, επειδή είχε υπο­δουλωθεί στην μαγική αντίληψη για τα αγιαστικά μέ­σα της Εκκλησίας. Και έτσι δεν κατάλαβε και την θεατρινίστικη ευλάβεια του μάγου Βιργίνιου.

Θα μας συγχωρηθεί για μια ακόμη φορά να επαναλάβουμε: Όταν τα Μυστήρια και όλα τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας τα δούμε σαν ξερές μαγικές τελε­τές και σαν σύμβολα ξεκομμένα από την ορθόδοξη εκκλησιολογία και ανθρωπολογία, τότε τα απογυμνώ­νουμε από την ζωοποιό χάρη τους, (δηλαδή τα κατα­ντάμε ανενεργά), και καταλήγομε να πετάμε τα άγια τοις κυσί. Έτσι αντί να τα χρησιμοποιούμε για να κα­ταισχύνουμε και να εμπαίζουμε τον διάβολο, του δίνου­με το δικαίωμα να μας εμπαίζει αυτός με αυτά. Και να μας πλανά, ακόμη και με το σημείο του Σταυρού, δη­λαδή με το κατ' εξοχήν όπλο που χρησιμοποιεί η Εκ­κλησία εναντίον του. Ακριβώς γιατί δεν τηρούμε τις

9) ΣΩΣΤΕΣ ΠΡΟΎΠΟΘΕΣΕΙΣ ΧΡΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΓΙΑΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Ενθυμείσθε ότι με τον δεύτερο εξορκισμό προ του βαπτίσματος, επιτιμάμε τον διάβολο εν ονόματι «του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού». Ο Χριστός, όταν ήλθε η ώρα των Αγίων Παθών Του, είχε ειπεί: «Νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω. Καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν».

Ο Σταυρός του Χριστού είναι η συντριβή του δια­βόλου. Ο Χριστός, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστο­μος, έκανε όπως ένας βασιλεύς, ο οποίος αφού συλ­λάβει κάποιον λήσταρχο, αυτόν μεν τον φυλακίζει και τον τιμωρεί, τους θησαυρούς του δε τους μεταφέρει στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Έτσι και ο Χριστός, αφού με τον θάνατό Του φυλάκισε τον λήσταρχο διά­βολο και τον δεσμοφύλακά του, τον θάνατο, μετέφε­ρε όλον τον πλούτο τους, δηλαδή το ανθρώπινο γέ­νος, στα βασιλικά θησαυροφυλάκια. Αυτό φανερώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας: «Ελυτρώσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού».

Τι κρίμα, λοιπόν, και τι ντροπή, ενώ έχομε την δυνατότητα δια του Σταυρού να μετατεθούμε στην βασιλεία του Υιού της αγάπης αυτού, τι κρίμα και τι ντροπή να αφήνουμε τον διάβολο να μας μεταθέ­τει στην βασιλεία του σκότους, εμφανιζόμενος ενίοτε ως Χριστός εσταυρωμένος ή και παρακινώντας μας να κάνουμε το σημείο του Σταυρού.

Και είναι προφανές ότι ο άνθρωπος γίνεται δεκτι­κός σε τέτοιες πλάνες, από την στιγμή που θα αφή­σει να τον κυριεύσει η έπαρση και το δαιμονικό πνεύμα της αυτονομίας. Γιατί ακριβώς τότε, έστω κι αν εκκλησιάζεται, έστω κι αν εξομολογείται, στην ουσία καταντάει να χρησιμοποιεί την Εκκλησία και την εξομολόγηση ως μέσα ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ.

Ο μακαριστός Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης αναφέρει ένα συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο συνέβει σε κάποιον διάκονο Ιερόθεο στην Ιερά Μο­νή του Ρωσσικού. Ο εν λόγω διάκονος, λέει ο Γέρων Δανιήλ, νέος ων ήρξατο αυτοβούλως (δηλαδή άνευ ευλογίας· να το σαράκι της αυτονομίας!...), ήρξατο λοι­πόν αυτοβούλως να αγρυπνεί μεγάλως, δι' όλης της νυκτός ιστάμενος και ποιων μετανοίας· τούτον ιδών ο διάβολος, άρχισε να του παρουσιάζει πλήθος θεωριών καθ' εκάστην. Του παρουσίαζε τον Χριστό, την Παναγία, Αγγέλους κ.λ.π. Και για να τον πείσει ο πο­νηρός ότι δήθεν οι θεωρίες αυτές ήταν από τον Θε­ό, του έλεγε: «Να εγώ, ο Χριστός, έχω σκοπό να σε αξιώσω μεγάλων χαρισμάτων (θυμηθείτε την χαρισματολαγνεία που λέγαμε)· μόνο, του λέει ο διάβολος, να προσέξεις να μην απατηθείς από τον δαίμονα της υπερηφανείας· και πάντοτε να κάνεις τον σταυρό σου, για να φυγαδεύεται η επήρεια του εχθρού.

Να λοιπόν που μπορούμε να δίνουμε δικαίωμα στον διάβολο να μας διδάσκει δήθεν πως πρέπει να φυλαγώμαστε από τις μεθοδείες του και να μας προ­τρέπει να κάνουμε και το σημείο του Σταυρού.

Και συνεχίζει ο Γέρων Δανιήλ για τον ταλαίπω­ρο Ιερόθεο:

Πολλάκις του εφαίνετο ο διάβολος ως Εσταυρωμένος, ενώπιων του οποίου έκαμε με προσοχήν τον σταυρόν του και τον κανόνα του· και του εδείκνυε θε­ωρίας κι αποκαλύψεις μυρίας· ου μην δε προσέξτε τού εδείκνυε και τα ελαττώματα των πατέρων (Καρ­πός της αυτονομίας είναι και το δαιμονικό σύνδρο­μο του αυτόκλητου κριτή πάσης της οικουμένης).

Και να σκεφθεί κανείς (συνεχίζει ο Γέρων Δανι­ήλ), ότι όλα αυτά ο Ιερόθεος τα εξωμολογείτο συνεχώς. Οι δε πνευματικοί βλέποντες σταυρούς και τα­πεινώσεις και ότι απέφευγε πασαν αργολογίαν, τον εθεώρουν άγιον της εποχής. Από την παγίδα κατά­φερε να τον γλυτώσει ένας άγιος πνευματικός ο πολύς παπα-Σάββας. Με την διάκριση και την πολ­λή του αγάπη, βοήθησε τον Ιερόθεο να καταλάβει ότι ο εμφανιζόμενος Χριστός ήταν ο διάβολος.

Και όταν του ξαναεμφανίστηκε «υπερζέσας τω θυμώ ο πλανηθείς είπε: «Συ είσαι, όπου μου φαίνε­σαι ως Χριστός; Όχι! Είσαι διάβολος!». Και αμέσως τότε εμφανισθείς ο Βεελζεβούλ, «εγώ, του λέγει, είμαι ο Σατανάς, τον οποίον τόσα έτη λατρεύεις· και κρατω εχέγγυο την υπογραφή σου», (διότι νοερώς πολλάκις τον έβαζε και υπέγραφε). Και αμέσως ο διάβολος όρμησε κατ' επάνω του.

Τότε τον έπιασαν οι πατέρες· και μόλις κατάφε­ραν να τον καθησυχάσουν, ο οποίος έτρεμε ολοφυρόμενος την συμφορά του. Και με εκτενείς προσευ­χές όλης της αδελφότητος και επανειλημμένους εξορκισμούς απεσοβήθησαν του λοιπού οι φαντασίες.

Ίσως να έχετε ιδεί μια υποτίθεται αντιαιρετική αφίσσα, που κυκλοφορεί εδω και καιρό. Γράφει: Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΧΕΙ ΑΓΙΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΙΑ, ΣΤΑΥΡΟ, ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ. Θυμίζει σαφώς διαφημιστικό παντοπωλείου. Η εν λόγω ανυπόγραφη αφίσσα προφανώς προέρχεται από χώρους του underground ζηλωτισμού· και θέλομε να πιστεύουμε ότι ενισχύει την νοσηρή μαγική αντίληψη για το έργο της Εκκλησίας. Θεωρούμε επίσης σκόπι­μο να πούμε ότι στους ίδιους σχισματικούς χώρους ευδοκιμούν τα επίσης νοσηρά σύνδρομα, όπως: το σύν­δρομο του αυτόκλητου σωτήρα της Ορθοδοξίας, το σύνδρομο του αυτόκλητου κριτή πάσης της Οικουμέ­νης, το σύνδρομο του έως θανάτου αγωνιστή κατά του Αντιχρίστου, και πολλοί άλλοι καρποί του πνεύματος της πλάνης και της υπερηφανείας.

Και δεν είναι σύμπτωση, ότι στους ίδιους σχισμα­τικούς χώρους εντοπίζεται συχνά και το σύνδρομο του κατ' επάγγελμα εξορκιστή δαιμονισμένων (το «κατ' επάγγελμα» δεν έχει πάντοτε οικονομική-κερδοσκοπική σημασία).

Ας δούμε σ' αυτό το σημείο ποια είναι και η

10) ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ.

Κατ' Αρχήν επισημαίνουμε ότι το τελευταίο αυτό σύνδρομο του κατ' επάγγελμα εξορκιστή είναι νοση­ρότατο σύνδρομο και διεισδύει ως μεταδοτικός ιός και στους καθ' ημάς εκκλησιαστικούς χώρους. Και το εν λόγω μικρόβιο προκαλεί εξόχως νοσηρά συμπτώ­ματα όπως: οι εξορκισμοί-show ή οι εξορκισμοί σε στυλ «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Ερωτάει ο εξορκιστής· απαντάει ο διάβολος. Και οι απαντήσεις του διαβόλου (ο οποίος κατά τα άλλα θεωρείται πατήρ του ψεύδους) εκλαμβάνονται όλες ως έγκυρες μαρτυ­ρίες και ως αδιαμφισβήτητα αληθείς ομολογίες!

Γι' αυτά τα φαινόμενα, έλεγε ο μακαριστός Γέρο­ντας Πορφύριος: «Αυτά που γίνονται σήμερα, που με­ρικοί αυτοχειροτονούνται εξορκιστές και εξορκίζουν δημόσια και παρουσία ακροατηρίου, είναι απαράδε­κτο. Συχνά τα δαιμόνια πειράζουν και τους υγιείς που παρακολουθούν εξορκισμούς, και νομίζουν ότι είναι και αυτοί δαιμονισμένοι. Αλλά εκτός από αυτό, πει­ράζουν και τους ιερείς γιατί τους ρίχνουν σε έπαρση».

Αυτά έλεγε ο π. Πορφύριος. Μάλιστα κάποια φο­ρά επέπληξε αυστηρά ένα κληρικό, ο οποίος διάβαζε περισσότερο ίσως από ότι έπρεπε εξορκισμούς σε πε­ρίπτωση νευρασθενούς μάλλον παρά δαιμονισμένου.

«Εσύ είσαι, του λέει, ο Μέγας Αντώνιος, να εξορκίζεις και να εκδιώκεις δαιμόνια; Εφ' όσον δεν είσαι, γιατί τα ταράζεις με τους εξορκισμούς και μετά αφή­νεις το θύμα τους έρμαιο να το βασανίζουν; Ίσως είναι καλύτερο να μνημονεύεις τον πάσχοντα στην Προσκομιδή ή να κάνεις παρακλήσεις γι' αυτόν». Και κατέληγε ο π. Πορφύριος: «Προσοχή, δεν λέω να μη διαβάζονται εξορκισμοί σε ανθρώπους που δεν μπο­ρούν να βοηθήσουν καθόλου τον εαυτό τους· να δια­βάζονται, αλλά με μεγάλη διάκριση και αθόρυβα».

Η Εκκλησία, όπως γνωρίζομε, πάντοτε συνι­στούσε την χρήση των εξορκισμών μετά φειδούς. Οι άγιοι της Εκκλησίας κάθε άλλο παρά εύκολοι και βιαστικοί ήσαν να διαβάζουν εξορκισμούς σε δαιμο­νισμένους. Η ανάγνωση των εξορκισμών ήταν συνή­θως το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, που εχρησιμοποιείτο στην θεραπευτική αγωγή των δαιμονισμένων. Και τότε πάλι γινόταν με πολλή διάκριση, ταπεινά και αθόρυβα. Ποτέ show!

Το Γεροντικό και τα συναξάρια είναι γεμάτα από περιστατικά, που μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Και συχνά αυτή η ταπείνωσή τους ενεργούσε δραστι­κότερα στην θεραπεία των δαιμονοπλήκτων.

Έφεραν κάποτε ένα δαιμονισμένο σε μια σκήτη. Και παρ' όλο που έγινε ευχή υπέρ αυτού εν τη Εκ­κλησία ουκ εξήρχετο ο δαίμων. Ην γαρ σκληρός. Και τότε λένε οι κληρικοί: Τι θα κάνουμε με αυτόν τον δαίμονα; Κανείς δεν μπορεί να τον βγάλει, παρά μό­νον ο Αββάς Βησσαρίων. Αλλά, άμα τον παρακαλέ­σουμε, δεν πρόκειται να έλθει ούτε στην Εκκλησία.

Και σκέφτηκαν το εξής: Έβαλαν τον δαιμονισμέ­νο να κοιμηθεί στον τόπο που στεκόταν ο Αββάς μέ­σα στην Εκκλησία. Και το πρωί που ήλθε ο άγιος να προσευχηθεί του είπαν: «Ξύπνα και τον αδελφό, Αββά». Έτσι κι έγινε. Ο Αββάς Βησσαρίων είπε στον κοιμώμενο: «Ξύπνα και βγες έξω». Και θεραπεύθηκε αμέσως ο αδελφός.

Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε επιγραμματικά:

Η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει την μαγεία με μια άλλη μαγεία. Απορρίπτει κάθε μαγική χρήση των αγιαστικών της μέσων και τονίζει την προσωπική ευθύνη του ανθρώπου για το άνοιγμα θυρών εισόδου στις δαιμονικές ενέργειες.

Το να ζει κανείς εν υπακοή μέσα στην ενότητα της Μιας Εκκλησίας αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση νίκης κατά του διαβόλου, απαλ­λαγής από την καταδυναστεία του και περιφρούρη­σης από τις μεθοδείες του. Γιατί η Εκκλησία έχει κε­φαλή Εκείνον, ο οποίος «εις τούτο εφανερώθη, ίνα λύση τα έργα του διαβόλου».